Het leven van de meest onbegrepen koning van Engeland

[Recensie] Biograaf Andrew Roberts heeft een boon voor de grote mannen waarover hij schrijft. Ook voor George III, de Britse koning die Amerika verkwanselde.

[Recensie] Toen Thomas Jefferson op 4 juli 1776 in Philadelphia de onafhankelijkheid van de dertien staten van Amerika uitriep, deed hij dat met een opmerkelijke tekst. Natuurlijk werd in de Declaration of Independence gezegd dat alle mensen gelijk zijn en dat zij het recht hebben om hun persoonlijke vrijheid en geluk na te streven, maar al gauw ging Jefferson over op een lijst beschuldigingen gericht aan de Britse koning George III. Maar liefst zevenentwintig zaken werden hem ten laste gelegd, gaande van het ongeoorloofd innen van belastingen tot het sturen van troepen, samen ruim tweederde van de Decleration.

Volgens Andrew Roberts, die net een in alle betekenissen van het woord gewichtige biografie aan die koning heeft gewijd, is dat volkomen onterecht. George was geen tiran, zoals de Amerikanen hem graag voorstellen, beweert hij, maar een voorzichtige koning die eerst en vooral opkwam voor het belang van zijn land. Hij luisterde naar zijn ministers en ging steevast akkoord met wat zij voorstelden, al was dat niet altijd met evenveel enthousiasme. Zij waren dus verantwoordelijk voor de Amerikaanse afscheuring. Als George al iets ten laste zou kunnen worden gelegd, is het zijn conservatieve ingesteldheid, wat Roberts, die zichzelf een Thatcher-conservatief noemt, natuurlijk niet doet.

Tot zijn kleindochter Victoria het record verbrak was George III de langst regerende koning van Groot-Brittannië. Hij zat op de troon van 1760 tot 1820, al werd hij het laatste decennium omwille van zijn bipolariteit als staatshoofd wel vervangen door zijn oudst zoon, de latere koning George IV. Hij leidde zijn land dus niet alleen doorheen de donkere periode van de Amerikaanse onafhankelijkheid, maar ook de Franse Revolutie en nadien Napoleon passeerden de revue. Al van bij zijn aantreden gaf hij blijk van een eigen kijk op het besturen van zijn land. Waar de adellijke Whigs de macht al een tijdje in handen hadden, stelde hij voor dat ze ook leden van de Tories in de regering zouden opnemen. Een machtsgreep, noemden de Whigs het, en ze zouden het hem nooit vergeven. Hij luisterde dus wel naar zijn ministers, maar pas nadat hij die zelf had gekozen.