"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Gespleten

Zaterdag, 7 juli, 2018

Geschreven door: Karin Slaughter
Artikel door: Nico Voskamp

Intelligent hak- en breekwerk

Karin Slaughter houdt er een bijna machinaal tempo op na: ook dit jaar zet ze weer een nieuwe thriller op de wereld. Een wereld die daar dan weer wel met grote graagte op zit te wachten. Haar boeken verschijnen in 36 talen, wereldwijd zijn er meer dan 35 miljoen exemplaren verkocht. Met zulke cijfers kun je thuiskomen.

En het is duidelijk, Gespleten is werk van een vakvrouw. Alsof je in een konijnenhol valt, trekt het verhaal je meteen de diepte in. Ik ga er weinig over vertellen om de spanning niet te verknoeien, maar in het kort: Andrea ziet een heel andere kant van haar moeder tijdens een gewelddadige incident. Ze ontdekt hierdoor dat Andrea zich al dertig jaar schuilhoudt onder een andere naam en dat alles over haar verleden gelogen is. Kan zijn haar moeder nog wel vertrouwen nu zij een volslagen vreemde blijkt te zijn?

Dat verleden van haar moeder, zich afspelend rond in de tachtiger jaren van de vorige eeuw, blijkt verrassend actuele trekjes te hebben. Alsof je de huidige discussie in Nederland hoort over de zorgproblematiek, en de veelgehoorde ‘verwarde personen’ op straat. Het komt allemaal aan bod, maar dan op zijn Amerikaans. Het is duidelijk dat mam in dat verleden geen nette meisjesdingen deed, en dat stoute gedrag haalt haar nu in.

Bekwaam springt Slaughter voor- en achteruit in de tijd tussen 1986 en 2018, afwisselend verteld. Dat schema zien we vaker bij thrillers. Ze bouwt zo een historie op waarin de achtergrond van de personages zichtbaar wordt. En het duidelijk wordt waarom ze in de huidige tijd zo gedeformeerd zijn, of gecompromitteerd, of domweg psychopathisch.

Kookboeken Nieuws

Wat verder opvalt, zijn de spannende scenes, goed gekarakteriseerde personages, en vooral de wagonladingen geweld.

“Kogels.
Pop-pop.
Shelly Barnard lag op de vloer. Op haar rug…Uit haar neus sijpelde bloed…
Pop.
Andy zag de achterkant van Betsy’s keel in een golf bloed naar buiten stulpen.
Pop.
De zijkant van haar schedel barstte als een plastic zak open.”

En dit is pas blz. 24. Er volgen nog vele bloedfonteinen, waaronder een memorabele scène met een mes dwars door een hand.

Elkaar met harde hand naar het leven staan dus. Ter nuancering dient daarbij gezegd worden dat er niet alleen op de zwakke maag gespeeld wordt. Slaughter laat ook maatschappijkritische geluiden horen, die zo te lezen in de Amerikaanse samenleving niet onwelkom zouden zijn. Dat geeft deze thriller meerwaarde en schraagt haar goede reputatie.

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles en op Nico’s recensies

Boeken van deze Auteur: