Een romcom op papier
[Recensie] Het ‘oldskool’ stripboek heeft een warm plekje in mijn hart. Ik verslond ze, de kunstwerken van Marten Toonder, Fred Julsing, Dick Matena, Martin Lodewijk, Gerrit de Jager maar ook Carl Barks, Will Eisner, Bill Watterson of natuurlijk Franquin, Greg, Tardi. Met excuus voor de niet-genoemden. Deze pioniers baanden de weg voor andere vormen van beeldtaal waarvan de graphic novel nu de hipste is. Uitgeverij de Fontein toont moed en richt zich met dit wonder van getekende bewegingen op de Nederlandse tienerjeugd.
Mijn zegen hebben ze. Zeker met een speels, sarcastisch, grappig, somber, vrolijk, goed getekend en buitengewoon sprankelend boek als Giant Days. Het gegeven is relatief simpel, maar biedt ruimte aan een uiterst brede uitwerking die de schrijvers/tekenaars gretig en wild in de rondte fantaserend gebruiken.
Susan, Esther en Daisy zijn huisgenoten, al een hele week. En dat komt goed uit, want zonder Daisy en Susan was Esther allang één grote puinhoop geweest, en zonder Esther en Susan was Daisy nooit haar kamer uit gekomen. Susan redt zich overigens prima, vindt ze. Zolang ze McGraw maar niet tegenkomt.
Dit is het studentenleven: doen alsof je volwassen bent, je eigen crappy beslissingen nemen en er wat van proberen te maken. Met je vrienden. En met humor.
‘Crappy’ beslissingen, heel modieus verwoord. De inspiratie voor de eveneens eigentijdse inhoud moeten we hoogstwaarschijnlijk zoeken in de romcomsfeer: denk Friends, denk The Vampire Diaries, denk The Big Bang Theory, denk Netflix. Drie meiden in een studentenappartement reageren op elkaar, zonder nadenken maar fris van de lever. Daarop reageren de anderen weer nog frisser, zodat de dialogen het echte leven benaderen.
Zo werkt Giant Days als papieren versie van een romcom voortreffelijk. De uitstraling, belevenissen en denkpatronen ‘connecten’ één op één met de leeftijdsgroep. Had ik nog tienerdochters, dan kregen ze dit boek.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles en Nico’s recensies
