Meer intrige dan spanning in Zweedse buurtthriller
[Recensie] Micke en Bianca Andersson verhuizen van het drukke Stockholm naar een rustige buurt in het zuiden van Zweden. Wanneer Bianca op een dag wordt aangereden en zwaargewond in het ziekenhuis belandt, lijkt het in eerste instantie om een ongeluk te gaan. Maar de twijfel groeit.
Goede buren draait rond de vraag of de aanrijding van Bianca expres is gebeurd of gewoon een ongeluk was. Het antwoord daarop komt pas helemaal op het einde. Via flashbacks wordt er teruggegaan naar de periode voor de aanrijding. Deze start op het moment dat Micke, Bianca en de twee kinderen naar het woonerf verhuizen. De flashbacks worden afgewisseld met hoofstukken in het heden, dus na het ongeval van Bianca. Via meerdere kleine cliffhangers en plottwisten kom je uiteindelijk op het einde te weten hoe de vork in de steel zit. Geen supergrote verrassing, maar niettemin goed uitgewerkt. Mattias Edvardsson heeft een aangename en duidelijke schrijfstijl.
Goede buren is geen verhaal dat overloopt van spanning, ondanks de schuldvraag die bovenaan staat. De drang om door te lezen komt vooral voort uit de interactie tussen de personages. Meest in het oog springend zijn de buren van Micke en Bianca, die als een beetje vreemd door het leven gaan. Jacqueline is een alcoholverslaafde moeder van een zoon. Fabian is een slimme jongen, maar hij heeft geen vrienden. De dialogen zijn intrigerend, waarbij de onderlinge spanning vaak te snijden is. Iedereen heeft wel iets te verbergen. Toch missen de personages missen diepgang. Geen enkel personage roept echt sympathie op. Het is de burenproblematiek die intrigeert, vooral de mate waarin die uit de hand loopt. Het zijn eerder interessante dan goede buren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
