"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Graf 521

Zaterdag, 27 februari, 2021

Geschreven door: Franziska Weissenbacher
Artikel door: Henk Vlaming

Gevoelige politiethriller komt net tekort om zinderend te zijn

[Recensie] Dat het een beetje stinkt in een kathedraal kan gebeuren. Maar niet als de walmende plek grondig is schoongeboend. Onder de plavuizen van het liturgisch centrum van de Sint Jan kathedraal wordt een vers gedolven graf gevonden, met twee halfverteerde lijken erin. Beide zijn met geweld om het leven gebracht. Een extra graf in de kathedraal, bovenop de 520 graven die er al eeuwen liggen – leeg overigens. Dit veelbelovende gegeven verklaart de titel van Graf 521.

De mysterieuze titel ten spijt is er weinig geheimzinnigs aan de tweede thriller van Franziska Weissenbacher. Centraal staan de rechercheurs Laura en Hans, die ook buiten hun werk een stelletje zijn. Ze proberen te achterhalen wie de slachtoffers zijn, waarom ze zijn gedood en vooral wie de moorden heeft gepleegd. Waarom een graf delven in een kathedraal die volop in gebruik is? Hoe kon dit gebeuren zonder dat iemand het merkte?

Boeven vangen 

Een prachtig onderwerp dat de lezer naar een goed beschreven politieonderzoek drijft. De rechercheurs houden het tempo erin en ze doen waarvoor ze betaald worden: boeven vangen. Tenminste, dat proberen ze. Ondanks hun voortvarendheid en de sporen die ze volgen, loopt hun onderzoek vast. 

Boekenkrant

De uitwerking van dit originele gegeven heeft echter enkele smetjes. De oplettende lezer heeft al snel door wie de dader is. Daar heeft de auteur het zelf naar gemaakt. Weissenbacher schrijft af en toe vanuit het perspectief van de dader. Daarbij verklapt ze teveel, waardoor de lezer boordevol informatie zit waarnaar de politie nog naarstig aan het zoeken is.

Zo weet de lezer dat verschillende moordzaken dezelfde dader hebben, terwijl de politie daar aanvankelijk geen idee van heeft. Als de speurders een verdachte in het vizier hebben, weet de lezer dat ze de verkeerde te grazen nemen. Het onderzoek krijgt zo het karakter van een quiz waarvan het publiek de antwoorden al kent.

Wat ook niet goed is, is het toeval dat het vastgelopen onderzoek vlot trekt. In dit geval komt bewijsmateriaal letterlijk boven water nadat een plaatselijk riviertje is leeg gedregd tijdens een schoonmaakactie die niets te maken heeft met het politieonderzoek. Het was indrukwekkender geweest als de doorbraak voortkwam uit het vernuft van de politiemensen. Graf 521 laat door dit soort hobbeltjes de kans liggen om een razend spannende politiethriller te zijn.

Religie met moderne snit

Toch is het moeilijk om Graf 521 niet leuk te vinden. Er spreekt gevoel uit het denken en doen van de personages, anders dan de hardheid die vaak troef is in veel thrillers. Laura is de politievrouw met een goede intuïtie, maar met een fel temperament. Hans is nuchter en bedachtzaam, maar sceptisch. Alledaags weliswaar, maar goed uitgewerkt en daardoor herkenbaar. Ook andere personages zijn prima gekarakteriseerd, zoals de plebaan van de Sint Jan, de vaderfiguur die een oude religie een moderne snit geeft. De waarschijnlijkheid van de personages maakt het bizarre verhaal realistisch.

Fascinerend is het einde, wanneer Graf 521 letterlijk een boekje opendoet over de psyche van de dader. De manier waarop de politiemensen dat blootleggen is alleszins geloofwaardig. Graf 521 laat de lezer achter met de vraag of de getraumatiseerde dader doortrapt is, of zelf ook slachtoffer is. Een waardige afsluiter van een mooie thriller die net een metertje tekortkomt om zinderend te zijn.

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles

Boeken van deze Auteur: