Grappig, soms. Jammer, nooit
[Recensie] In Grappig jammer, de tweede dichtbundel van Tim Hofman, valt de lezer van de ene verbazing in de andere. De zinnen van Hofman zijn luchtig, doch gretig en intens geschreven, en spinnen met iedere pagina een steeds intiemer web rondom de lezer.
De grappige manier waarop maatschappelijke thema’s worden uitgelicht lezen het ene moment als een aanklacht, en het volgende moment alsof we het met een korrel zout mogen nemen. Niet zelden wordt de aanklacht daardoor tot komedie verheven, en mogen we er gewoon om gniffelen.
Echter, niet altijd. Dichtbij mogen we komen in de stukken waar de dialogen zich tussen twee geliefden afspelen.
“Hij zei als je begeerte niet eert en lusten niet lust heeft liefde niet lief haat haten je dus”
Het zijn tongbrekers waar veel aan te beleven valt, met zinnen die over je lippen struikelen, en die er om vragen nogmaals gelezen te worden. Het is indrukwekkend hoe de poëtische elementen steeds op precies het juiste moment uit de tekst te voorschijn weten te komen.
Het pakkende van de bundel zit in de kracht van het kleine. In het evenwicht tussen de diepte in gaan, en daar net zo snel weer uitgegooid worden. Een indrukwekkende mix van hardop lachen, en steeds het gevoel hebben dat je te dicht op iemands huid zit. Grappig, soms. Jammer, nooit.
Tim Hofman debuteerde in 2017 met Gedichten van de broer van Roos.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
