Een verwarrende thriller
[Recensie] Grid is een thriller die wordt aangeprezen door onder andere Terry Hayes, de schrijver van Ik ben Pelgrim. Haye’s boek heeft een aantal prijzen in de wacht gesleept. Ik ben Pelgrim en Grid lijken op het eerste oog ook op elkaar. Beide boeken gaan over een dreiging voor de USA. In beide boeken gaat de hoofdpersoon met slechts minimale hulp op onderzoek uit om de dreiging te voorkomen. En in beide boeken zitten flink wat actiethrillerelementen. Toch zijn er ook verschillen. En die verschillen maken dat de verwachtingen die met de aanprijzing door Terry Hayes worden gewekt, niet ingelost worden. Ter illustratie vergelijk ik Grid met Ik ben Pelgrim.
Grid is net als Ik ben Pelgrim een thriller in wat ik het subgenre veiligheidsdiensten-actiethriller noem. Waar het bij Ik ben Pelgrim gaat om de jacht op een terrorist die het op Amerika als geheel voorzien heeft, gaat het bij Grid om het voorkomen van een aanslag op de Amerikaanse president. In een kerk vlak bij het Witte Huis dreigt een ex-marinier zelfmoord te plegen. Hij vraagt naar Josh, de lijfarts van de president, en waarschuwt voor een plot om de president te vermoorden. Ondertussen heeft de president al een aantal keren een nachtmerrie gehad waarin hij doodgaat. Die nachtmerrie is zo realistisch dat de president gaat geloven dat het echt gaat gebeuren.
In de terroristenjagerspositie
Bij Ik ben Pelgrim kun je je helemaal inleven in de hoofdpersoon en is het aannemelijk dat de hoofdpersoon op een terrorist gaat jagen. Bij Grid wordt het inleven in de hoofdpersoon bemoeilijkt door het warrige eerste deel van het boek. Het wordt daarbij ook lastig om te achterhalen waarom de hoofdpersoon in de terroristenjagerspositie komt. De verwarring komt door twee zaken. Ten eerste wordt er gesmeten met veiligheidsorganisaties en afkortingen. Waar in Ik ben Pelgrim de verschillende veiligheidsorganisaties en hun relatie tot elkaar netjes uitgelegd worden, blijft dit bij Grid veelal achterwege. Dit in combinatie met de vele afkortingen maakt dat Grid vooral aan het begin van het boek meer leest als een verzameling passages dan als een verhaal. Ik heb zelfs een aantal afkortingen moeten opzoeken om de alinea of het hoofdstuk te kunnen volgen, zoals mvw’s, een TOM-zitting en MPD (wat massavernietigingswapens, een taakstrafbijeenkomst van het Openbaar Ministerie en Metropolitan Police Department blijken te zijn). Door het opzoeken stap je kort uit het verhaal waardoor de spanningsopbouw teniet wordt gedaan.
Ten tweede worden er bij Grid, in tegenstelling tot Ik ben Pelgrim, heel veel personen opgevoerd. Zo veel zelfs dat er een namenlijst achterin het boek staat. En die namenlijst is geen overbodige luxe. De schrijver voert namelijk niet alleen veel personages op, maar sommige personages worden ook nog eens met een bijnaam aangesproken of enkel als afkorting aangeduid.
Na het eerste deel van het boek laat het verhaal zich makkelijker lezen. Het verhaal gaat vanaf dan niet meer van de hak op de tak. Maar in Grid ontbreekt den basis, omdat je als lezer niet leert welke personen van belang zijn voor het verhaal en waarom nu net Josh op jacht gaat naar de dreiging. Dat zorgt ervoor dat je het hele boek het onbehaaglijke gevoel houdt dat je iets gemist hebt. Aan het eind was het mij niet duidelijk op welke wijze de plot in elkaar steekt. En dat is een onbevredigend gevoel, zeker bij een thriller.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
