Zachte vertelling over harde gebeurtenissen
[Recensie] Dit boek is er gekomen door een writers’ block. Griet Op de Beeck had enorm succes met haar boeken, waaronder Vele hemels boven de zevende. Later bleek dat ze over misbruik schreef – het misbruik van haar vader.
Dat was schokkend. En het was erg goed voor de verkoop, maar toen Griet daarna in haar schrijverskamer begon aan een nieuw deel van de drie boeken die ze wilde maken, liep ze vast. Het ging even niet meer. Dus moest ze gaan zielzoeken naar wat ze wel wilde. Wat naar boven kwam, was dat ze een kinderboek moest gaan schrijven. Zo kwam dit boek ter wereld.
Jij mag alles zijn is een verhaal over Lexi, een negenjarig meisje dat probeert iets te begrijpen van wat er in de wereld rondom haar gebeurt. Dat haar moeder de hele dag op bed ligt bijvoorbeeld, is best raar. Ze verwent haar moeder wel, vraagt steeds of ze kan helpen, maar mama wordt maar niet vrolijker. Dat is voor haar onsnapbaar.
En er is papa natuurlijk wel, die ook zijn best doet. Hij wordt alleen steeds stiller, zodat het in huis best ongezellig is. Als mama dan ook nog een tijdje in een apart soort van ziekenhuis moet gaan logeren – om weer blij te worden, zegt papa – vindt Lexi het niet meer leuk. Maar dat is pas het begin. Haar leven wordt een heel stuk jammerder als ze bij de oude tante Arizona moet gaan wonen, die een beetje behoorlijk eigenwijs is. Ze moet zich aanpassen en het leven door een roze bril gaan bekijken. Of niet.
Klinkt dit als harde constateringen? Dat valt mee: de taal in het boek is zacht als boter. We maken alles mee via de beleving en het taalgebruik van Lexi, die meestal niet sporen met hoe de volwassenen zich uitdrukken. Knap gedaan van Op de Beeck. De woorden en zinnen en gedachten van Lexi komen soepel over, springerige constateringen, verbaasde observaties. Ze zijn erg naturel neergezet en passen perfect in de gedachtewereld van een negenjarige:
“Tante Arizona heeft niet alleen cornflakes gekocht, maar ook hummus. Speciaal voor Lexi, want zelf lust ze dat niet. Dat is lief van haar. Nu durft Lexi niks anders meer op haar toast te smeren. Terwijl ze eigenlijk vooral van afwisseling houdt. Daarin lijkt ze op oma…
Tante Arizona eet brood met brie. Ze houdt heel veel van kaas. Soms ook van de hevig stinkende soort. Als ze dan twee uur later iets zegt, kan Lexi de kaas nog altijd een beetje ruiken. Maar dat weet haar tante dus niet. Want meestal is er niemand om het te ruiken, dus ja.”
In totaal is dit een mooi, ontroerend verhaal waarin verschillende dingen samenkomen. De onbegrijpelijkheid van volwassenen, bijvoorbeeld. Of de allesoverheersende wens om het je ouders naar hun zin te maken, zoals Lexi ondervindt. In de ontwapenende kindertaal die Op de Beeck hanteert, komt dit verhaal prima tot zijn recht én bij de lezer binnen. Een uitstekend uitstapje naar de nog onbedorven wereld der jeugdigen, mooi boek. Als je wat tijd over hebt, en ook als dat niet zo is, investeer het dan in dit leesavontuur.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies en Tiktok
