Persoonlijk getinte reisverhalen
[Recensie] ‘Slow travel’ noemt Kees Volkers zijn verhalen in deze bundel. De 16 verhalen zijn verschillend van sfeer maar ze nemen inderdaad de tijd voor het onderwerp. Kees Volkers neemt je mee in alledaagse wederwarigheden tijdens vakantie en tochten door eigen land en daarbuiten. Hij heeft in een aantal verhalen aandacht voor cultuur, geschiedenis en wat in een streek de moeite waard is. In andere verhalen zijn het vooral persoonlijke ervaringen die de toon bepalen waarin humor en een ironie aanwezig zijn. De stijl van schrijven is levendig, soms té levendig want Kees Volkers meent met tal van vloeken en scheldwoorden zijn verhaal smeuïger te maken. Dan wordt het aardige juist over de top en bereikt hij het tegenovergestelde zoals in het verhaal over de vakantie naar Frankrijk waarin de lezer op een gegeven moment echt wel weet dat hij het niet op de Fransen heeft. In andere verhalen is die toon gelukkig niet aanwezig en zo neemt hij je mee naar Ameland en volgt hij het parcours van de Elfstedentocht en de voormalige Berlijnse Muur. In dit laatste verhaal is hij informatief over het leven in de DDR.
Groeten uit Baflo met als ondertitel Niet al te verre reisverhalen bevat best aardige verhalen zoals de beklimming van de Dom in Utrecht en het verhaal over putdeksels die soms gestolen worden. Hilarisch is het verhaal over de man die een schaakklok achterover drukt en deze door bemiddeling van Kees Volkers teruggeeft. Verder is het nogal een technisch verslag van een schaaktoernooi. Je kunt van mening verschillen of al deze verhalen een boek waard zijn.
Kees Volkers is journalist en onderzoeker en schrijft over historisch-geografische onderwerpen. Hij publiceerde meer dan veertig boeken, gidsen en artikelen over wandelen en fietsen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
