Uitstekend boek over opvoeding
[Blog] Groot worden ze toch wel, met als ondertitel Over opvoeders en opvoeding, trok in eerste instantie mijn aandacht door de leuke vormgeving. Dit boek van Toef Jaeger en Viola Lindner staat namelijk vol met mooie tekeningen en aansprekende kleuren, en is daardoor in elk geval voor het oog al een lust. De tekst op de kaft sprak me bovendien ook meteen aan:
“Bestaat er zoiets als een beste manier van opvoeden? (…) Jaeger en Lindner spraken met traditionele gezinnen, ploetermoeders, grootouders, helikopterouders, homoparen, pleeggezinnen en bewust ongehuwde vaders. Hoe vind je als moeder de weg in het oerwoud van adviezen die je krijgt? Hoe ziet een Chinese crèche eruit en hoe vaak slaat een Fransman zijn kind? Alle verhalen bij elkaar moeten leiden tot een beeld van het ouderschap nu, waar ieder zijn voordeel mee kan doen.”
Dat dus. Allemaal vragen waarop ik het antwoord wel zou willen weten. Sterker nog: ik was er razend benieuwd naar.
En, kreeg ik die antwoorden? Nee. Maar dat geeft eigenlijk niet, want het zijn vragen die moeilijk of zelfs onmogelijk te beantwoorden zijn, omdat het per ouder verschilt. Wat ik wél kreeg is een genuanceerd beeld dat aanzet tot nadenken, tot het vormen van je eigen mening. Jaeger en Lindner laten allerlei mensen (anoniem) aan het woord. Deskundigen, maar ook ‘gewone’ ouders. Die allemaal een onderbouwde mening over iets geven, terwijl de meningen onderling – natuurlijk – weer (kunnen) verschillen. Dat vond ik zelf een enorm pluspunt: de auteurs kiezen nooit een kant, het is geen pleidooi voor het een of het ander, maar ze presenteren in plaats daarvan álle informatie aan de lezer, zodat die zelf kan bedenken wat bij hem of haar past.
Zo haalt iedereen iets anders uit dit boek. Bovenstaande quote is bijvoorbeeld wat mij het meeste bijgebleven is. Dit is de mening van 1 persoon, die toevallig helemaal aansluit bij die van mij, maar hier tegenover staan weer andere meningen die ook een plekje krijgen in het boek.
Staan er dan alleen maar meningen in?
Ik kan me voorstellen dat je nu denkt: “Ik heb al een mening, ik hoef niet per se een boek vol meningen van anderen te lezen”. Gelukkig is Groot worden ze toch wel méér dan dat. Het boek bevat naast subjectieve anekdotes ook feitelijke (en heel interessante!) informatie. Over de geschiedenis van de kinderopvang of die van opvoedtijdschriften bijvoorbeeld, of over hoe opvoeden er in andere landen aan toegaat en wat de verschillen met Nederland zijn. Daarnaast worden er ook een heleboel andere opvoedboeken (kort) in besproken, wat fijn is omdat je dan niet alleen een titel te zien krijgt, maar ook weet waar het boek in kwestie over gaat. Mijn verlanglijstje met boeken is in elk geval weer flink langer geworden…
Voor wie nieuwsgierig is, er staan bijvoorbeeld nu nog de volgende titels op: The Idle Parent, Het maakbare kind, Slow kids, Het goede moeder gedoe, Monsters van kinderen, draken van ouders, Het narcistisch ideaal. Recensies komen er in de loop van de tijd bij!
Groot worden ze toch wel telt 213 pagina’s, met daarop heel veel informatie. Vanzelfsprekend was er geen ruimte om overal heel diep op in te gaan, maar toch bevat het boek meer nuance dan het gemiddelde opvoedboek. Als ik al een opvoedboek had willen schrijven (wat ik niet ambieer), dan had ik zoiets wel willen schrijven. Gelukkig hoeft dat niet meer, want Jaeger en Lindner hebben het al gedaan. Een absolute aanrader wat mij betreft!
—
Eerder verschenen op Mothers and sons
