Lief verhaal vol lef
[Recensie] Voor de Kinderboekenweek 2019 schreef Anna Woltz het geschenkboekje. Dat is een soms hachelijker dan eervolle onderneming, omdat er bepaalde restricties aan het te maken boekje kleven, en omdat er druk op staat. De schrijver m/v moet binnen een bepaalde tijd presteren en dat zie je soms helaas terug in de kwaliteit.
Bij Haaientanden is dat puik in orde: het is een prachtig verhaal geworden over liefde en lef. Atlanta, een meisje van elf jaar, heeft een waanzinnig plan. Ze gaat een Buitengewoon Belangrijke tocht maken, de tocht van haar leven. Heel Nederlands doet ze dat op de fiets. Een ‘oldskool’ fiets zelfs, zonder iets fratserigs als een elektrische trapondersteuning, neen, gewoon met haar eigen benen.
Het probleem is alleen dat de tocht een beetje lang is. Een beetje veel te lang voor een ongeoefend meisje van elf. Dat merkt Atlanta als ze na een hele tijd trappen met straffe wind in de rug nog denkt dat het best makkelijk gaat. Tot de weg een bocht maakt en ze de wind tegen krijgt. Dan beginnen haar benen en billen luidkeels te protesteren.
Ook Finley kan daar weinig aan veranderen. Hij is haar kompaan, sinds hij door haar is aangereden toen ze net haar fietstocht begon. Beng! (Kleine kanttekening: die bijzonder toevallige ontmoeting tussen twee min of meer hetzelfde doel hebbende kinderen is het enige minpuntje uit het boek. We nemen het voor lief)
Finley is weggelopen van huis op zijn fiets (gek genoeg), en als de twee elkaar ontmoeten besluiten ze dat ze ook best samen kunnen optrekken. Finley on the run en Atlanta met haar Monstertocht. Zo rijden ze het fietspad op, de ondergaande zon tegemoet.
Woltz treft de binnenwereld van een elfjarige uitstekend. De taal is rijk – de kinderen gebruiken korte zinnen die toch telkens verrassende inhoud hebben en goed passen bij de stemming van twee tijdelijke outcasts. Er is ruimte voor emoties maar ook voor gebbetjes.
De spanning (waar gaat die tocht heen?!?) houdt Woltz stevig in de hand tot het moment suprême. Het verhaal zakt nergens in en geeft netjes steeds iets meer informatie, zodat de lezer bij de les blijft. De tekeningen pardon illustraties van Maartje Kuiper zijn in hun bedrieglijke eenvoud een prima ondersteuning en passen goed bij de sfeer. Was ik maar kind, met zo’n geschenk.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
