Kort verhaal over een vrouwfiguur
[Signalering] De naamloze hoofdpersoon van Haar vertrouwde gedaante raakt in de ban van ‘een klein vrouwfiguurtje’ dat verschijnt in spiegels en ruiten. Is ze het zelf? Misschien. Maar niet zonder meer. Want soms ziet ze het figuurtje niet, hoeveel ze ook in de spiegel tuurt.
Dit nieuwe werkje van de productieve Eva Meijer – haar uitgever noemt het een novelle, maar eigenlijk is het een kort verhaal – staat uitdrukkelijk in de traditie van het spookverhaal. “Soms voelt het of ik zelf een geest ben. Omdat ik de werkelijkheid waar ik deel van uitmaak beschouw”, denkt de hoofdpersoon. Ze drijft steeds verder af van haar kind en haar goeiige man (“ik zat naast hem als een gevonden voorwerp”). Is dit het begin van een waan, of zou de hoofdpersoon juist voor zichzelf verloren raken als ze niet trouw durft te zijn aan dat andere beeld van zichzelf dat ze soms nog ontwaart? En hoe denk je als ‘denkende geest’ eigenlijk het verschil tussen waan en werkelijkheid te weten? Meijer verkent het thema in helder, doeltreffend proza.
—
Eerder verschenen in de Volkskrant
