Braaf
[Recensie] De alliteratie is in veilige handen bij Bette Westera in dit boek over een puppy. Teckel Tom is de zoon van Mama Moeps, Poes Pluis kijkt met interesse naar het nestje. Hallo Teckel Tom! is het eerste prentenboek van het duo Bette Westera en Noëlle Smit en lijkt opgezet als het begin van een serie.
Teckel Tom wordt geboren in een nestje met broertje en zusjes en al vrij snel opgehaald door twee meneren. Die verrassen er hun jarige dochtertje mee dat op haar verlanglijstje tig keer ‘hond’ heeft geschreven. ‘Ik ben jarig’, zegt ze tegen haar nieuwe vriendje en Tom denkt vervolgens dat ze Jarig heet. Ze snuffelen aan elkaar en sluiten vriendschap en meer dan dat is het eigenlijk niet.
Het prentenboek is geschreven vanuit het perspectief van een hond en dat levert een paar aardige observaties op. “Het is donker en koud in de nieuwe doos. Ik wil niet, denkt Teckel Tom. Zijn lijf trilt. Wat hij precies niet wil weet hij niet. Hij weet alleen wat hij wél wil: terug naar mama Moeps en de doos met de deken”. Hij is vooral bezig met geuren en namen en kijkt verwonderd als Saar zijn poepje opruimt met een plastic zakje. “Wat moet ze daar nu mee? vraagt Teckel Tom zich af.”
Bette Westera rijmt dit keer niet en dan zijn haar teksten ineens opvallend vlak en wat slordig. Op voorleesniveau is het wel in orde maar er staat geen spannende of echt originele zin tussen. Alleen dat teckelperspectief is aardig maar daar had ze veel meer mee kunnen doen. In deze introductie van de teckel gebeurt bijzonder weinig. Spanning en verrassing ontbreken, al is het wel grappig en herkenbaar dat Saar en Teckel Tom als vanzelfsprekend een eigen taal vinden en met elkaar kunnen communiceren.
Noëlle Smit tekent na haar eigen tekstloze boeken weer eens in dienst van het verhaal. Sterke, kleurrijke beelden en zoals altijd een bijzondere vlakverdeling. De retrosfeer in de inrichting van Toms baasjes werkt goed. Alleen de baasjes zelf… Leuk dat het een mannenstel is met een dochter, maar ze zijn behoorlijk clichématig afgebeeld als homo’s. De één met een tuinbroek en kunstbril, de ander houdt zijn kopje thee op zo’n manier waarmee homogebaartjes nogal eens worden nagedaan. Niet nodig.
Aardig begin van een serie maar van zo’n gerenommeerd duo verwacht ik meer scherpte en originaliteit. Dit is vooral braaf, zoals je dat ook tegen een hond zegt.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Jaapleest
