Flippende jongeren met fatale gevolgen
[Recensie] Een ‘Noorse thriller’ lijkt een contradictio in terminis: een zichzelf tegensprekende term. Noorwegen is zo op het oog immers het braafste land van heel Scandinavië. Je hoort maar zelden dat daar moorden plaatsvinden, roofovervallen, seriemoorden, ontvoeringen of geweldsdelicten. Niets dan vredelievende, natuurliefhebbende Noren.
Geir Tangen draait die veronderstelling vakkundig de nek om. Zijn tweede thriller Hartenbreker speelt rond de Noorse plaats Haugesund en haar inwoners, en na de eerste tien bladzijden hebben we al onuitwisbare beelden op onze netvliezen staan.
Allereerst worden we wakker samen met jongeman Alexander Hauge Gudmunsson in een vreemd bed. Door drank- en drugsnevels van een wild feestje probeert Alexander zich te herinneren hoe hij hier kwam. En waarom hij met zijn droommeisje Emilie in één bed is beland. En waarom hij daar niets meer van weet. En eh … waarom ze dood is.
Het perspectief verspringt naar de vader van Alexander, journalist Viljar Ravn Gudmunsson, die op een andere plek in Haugesund bij een psycholoog weer een vers laagje van zijn getormenteerde ziel af probeert te pellen. Het gesprek begint net lekker diepgaand te worden, als hij gebeld wordt. Inderdaad, het is zijn zoon Alexander die zwaar in paniek is en wil worden opgehaald.
Zo springen we in een verhaal dat om meerdere redenen goed is. Eerst om de scherp getroffen psychologische wereld van de mensen. Zonder dat expliciet te vermelden, laat Tangen zijn personages logisch handelen. Of onlogisch, als je zoals Alexander in totale paniek bent en weg wilt scheuren met je Mazda.
Daarnaast bouwt Tangen het verhaal rustig op, maar godzijdank niet té rustig. Er zijn te veel thrillers die bladzijdenlange beschrijvingen produceren van niet ter zake doende onzin voor er daadwerkelijke actie komt. Tangen doet dat beter.
Verder is er de taal. Die verrast regelmatig door grappige wendingen, afwijkende omschrijvingen dan de afgesleten politietaal die gemeengoed is in veel thrillers. Tangen maakt er wat van. Dat doet de vertaalster trouwens ook – het Nederlands loopt over het algemeen soepel, al lijkt de woordkeus in dit citaat wat bettreft het vloeken van Alexander voor een adolescent niet erg waarschijnlijk:
“’Godverdegodver!’ brulde Alexander, terwijl hij slippend de Skillebekkgata in reed. Zijn snelheid was te hoog voor de krappe bocht de achterbumper van de auto belandde in een heg en rukte hele takken mee. Hij had grote moeite om de auto weer recht te krijgen en was blij dat er geen tegenliggers aankwamen. De banden hervonden hun grip en de auto maakte opnieuw vaart.”
Maar verder dus geen klachten. Tangen zet een solide verhaal neer dat doordendert en de lezer meesleept naar steeds weer een onverwachte wending, tot het onontkoombare heftige einde. En dat in Noorwegen. Tsk.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles.
