"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Helicopter Heist

Zaterdag, 19 oktober, 2019

Geschreven door: Onbekend
Artikel door: Nico Voskamp

Beter goed gebruikt dan slecht verzonnen

[Recensie] Zo kan het ook. Een thriller schrijven over een thriller, nou ja, een thrilling event. Dat is de helicopter heist uit de titel, de zeer spectaculaire manier waarop een gelddepot in Stockholm  beroofd is met behulp van een helicopter.

Oy, heeft scriptschrijver en journalist Bonnier waarschijnlijk gedacht, hier kan ik wat mee. Hij verdiepte zich in het materiaal en de achtergronden rondom de roof en schreef deze enerverende thriller “geïnspireerd op het waargebeurde verhaal van vier jonge Zweedse mannen die een van de meest spectaculaire geldroven ooit pleegden. De mannen zijn gevangengenomen, maar de 39 miljoen Zweedse kronen die ze buit hebben gemaakt, zijn nooit teruggevonden.”

Het resultaat is een enerverend boek. Dat is dus best aardig, maar levert niet speciaal hartkloppingen veroorzakende spanning op, en is ook niet in zo’n adembenemend tempo geschreven dat de lezer nachtenlang doorhaalt om in één ruk de eindstreep te halen.

Boekenkrant

“Sami Farhan wachtte nog een dagje langer, tot zaterdag 19 september.
Michel Maloof was zonder moeite van de aardbodem verdwenen, en ook Niklas Nordgren was hierbij niet tegen al te veel problemen aangelopen. Maar voor Sami was het een stuk lastiger.
Hij deed wat hij altijd deed. Hij boekte een vlucht voor later die middag. Deze keer had hij Hamburg als bestemming gekozen. De terugreis stond voor een maand later gepland, maar de stoel naar luchthaven Stockholm-Arlanda zou leeg blijven. Als hij straks landde zou er een auto voor hem staan wachten op het vliegveld, en hij zou diezelfde avond nog terugrijden naar Stockholm.”

De werkwijze van Bonnier is: neem één van de levens van de daders, diep dat uit en verwerk dat samen met de andere levens van de daders in een soepel verhaal tot een hapklare brok. De rauwe werkelijkheid in een boeketreeksjasje, zoiets. Het zal ongetwijfeld lezers aanspreken en het blijft een waanzinnig niet-te-geloven-verhaal, maar toch.

Bonnier gooit er niet met de pet naar; hij doet zijn best door de gebeurtenissen te reconstrueren en die langzaam op te bouwen naar een climax. Toch grijpt het deze lezer niet bij de lurven. Waarom? Omdat het verhaal zelf (de helicopterroof) al spannend genoeg is van zichzelf. Daar hoeft geen geromantiseerd verhaal, ‘geïnspireerd op’ die roof, omheen gefabriceerd te worden. De gebeurtenissen an sich hoeven niet versmeuiïgd te worden, geef ze maar gewoon recht voor z’n raap, dat is voldoende.

Voor het eerst verschenen op De Leesclub van Alles