Verhalen die het niet zijn
[Recensie] Het is alweer enige tijd geleden dat we een boek van de Geweldenaar uit Gent lazen, dus toen deze verhalenbundel van de persen rolde, grepen we de kans om de thermometer weer eens in de reet van de stroom boeken van onze Boekenpoepende Belg te steken.
Dat hij sneller schrijft dan God kan lezen, is van deze Razende Romancier bekend, maar hoe hoog reikt zijn boekenstapel inmiddels? In de blur achterop zijn boeken staat steevast: “Herman Brusselmans (1957) publiceerde reeds meer dan tachtig romans.” Maar hoeveel meer, hoeveel precies? Conveniënt genoeg staat achterin dit boekwerkje de lijst ‘eerder verschenen’. We tellen er 95, wat deze Problemen die er geen zijn het 96e product van de Tikkende Toetsenbordmoordenaar maakt. Imposant.
De key question ‘hoe zijn de verhalen?’ stellen is hem beantwoorden: ze zijn Brusselmansiaans. Wie het werk van de Rammende Rocker een beetje kent, weet wat dat inhoudt. Veel, heel veel woorden die niet altijd in logische volgorde maar veelal met een humoristische bijklank zinnen vormend, alinea’s in elkaar zetten die samen bladzijdenvullend hoofdstukken maken, die met elkaar, als er genoeg van zijn, een boek van de Onverschrokken Onanist voltooien.
Waarmee zeker niet gezegd is dat de Veelschrijvende Verhalenmaker slechte boeken maakt. Integendeel. Er zijn in het oeuvre van de Teringharde Tempomaker prachtromans aan te wijzen als Het zinneloze zeilen, de Ex-trilogie, de Hij schreef te weinig boeken als bruut bewijs van zijn Allesverterende Ambitie.
Hoe is deze Tranentrekkende Telg van de Langharige Literator? De verhalen in het onderhavige boek zijn, hoe formuleer je dat puntig, niet bijzonder samenhangend. Als we het vriendelijk uitdrukken. In essentie zijn het alle kanten op springende, nagenoeg plotloze, kolderieke avonturen die behalve een erg hoog nonsensgehalte en veel (heul veel) rabiate belediging van bevolkingsgroepen, voor de serieuze verhalenliefhebber van pakweg John Cheever of Ernest Hemingway weinig interessants te bieden hebben. Politiek incorrect zijn ze ook, laat dat maar aan de Shockerende Schrijfbarbaar over. Ze brengen voor de connaisseur een glimlach op de kaken, een gniffel misschien, maar voor het grote publiek denkelijk vaker een geïrriteerde frons. Een pregnante conclusie waarmee we de Allitererende Auteur niet willen schofferen, maar hier staan we, we kunnen niet anders.
Toch zijn er voor de Revolverende Romancier verzachtende omstandigheden. De Mitraillerende Metaschrijver gaf begin 2022 bij de gloednieuwe avondshow van Arjen Lubach een tip voor het lezen van deze Erudiete Editie: de verhalen zijn precies zo lang als je op de wc doorbrengt om jezelf te ontlasten. En dan hebben we het over de grote boodschap. Daar zijn qua efficiëntie grote voordelen mee te halen, niet in de laatste plaats tijdsbesparing. Echter, het vuige vermoeden dat de Queer Quatschkotser de verhalen wellicht zelf tijdens dat toiletbezoek ingeklopt heeft, bestempelen we hier direct en op straffe van ontmanning, als onjuist.
Recapitulerend weten we zeker dat de Jakkerende Journalist na weer een versleten toetsenbord uit het raam gekieperd te hebben, ook over zes maanden, of anderhalve maand, opnieuw een meesterwerk zal scheppen. Diepzinnig of flauw of zouteloos, dat maakt niet uit. Hij kan het repeterende ratelen van wonderlijke woorden niet laten en wij wachten geduldig wat er nu weer uit de hersenen van de Afgrijselijke Alineapoeper oppopt. Het maakt niet uit. Ga zo door, Absurdistische Alleskunner, het honderdste boek ligt in het verschiet. Ik kan niet wachten.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
Ook verschenen op Nico’s recensies en Tiktok
