Veelbelovende inhoud, teleurstellende uitwerking
[Recensie] Dit boek heeft een veelbelovende inhoud die de lezer voorhoudt de tegenbewegingen in de VS en hun geschiedenis te leren kennen. De Vlaamse Monika Triest woonde in de VS en was er actief in de feministische beweging in de jaren 60 en 70 van de twintigste eeuw. Ze stond naast haar Amerikaanse vriendinnen en collega’s in deze feministische strijd.
In 2019 ging ze deze bekenden weer bezoeken en het verslag dat zij optekent over hun – deels gezamenlijke – verhalen en herinneringen, vormt de kern van dit boek. Het boek werd uitgebracht begin 2020 toen er nog geen sprake was van de coronacrisis noch van de verkiezing van de nieuwe Amerikaanse president Biden. Naarmate de chronologie vordert, komt ex-president Donald Trump af en toe aan bod, en dan vooral hoe zijn presidentschap de bestaande progressieve bewegingen heeft doen evolueren en ook nieuwe heeft doen ontstaan. Het is een ander verfrissend oogpunt dat deze evolutie eens beschrijft. (‘Elk nadeel heb z’n voordeel.’)
In dit dunne boek heeft Triest het over het ontstaan en de evolutie van de verschillende Amerikaanse arbeiders- en de burgerrechtenbewegingen (met al dan niet marxistische inslag), en de reactie vanuit de politiek daartegen, de antiracisme- en antisegregatiebewegingen (Black Power en Black Panthers) en de verschillende feministische golven doorheen de tijd tot en met de huidige BlackLivesMatters en MeToo-bewegingen, en bovenal de rol en de verbondenheid van alle vrouwen hierin.
De vrouwen die heldinnen werden in al deze bewegingen uit de gegoede burgerij, de arbeidersklasse, zwarte en latinovrouwen, Amerikaans-inheemse en arme Europese immigrantenvrouwen worden apart uitgelicht, maar hadden soms toch ook contact met elkaar. Hieruit blijkt ook uit hoeveel verschillende gemeenschappen en hokjes die diverse Amerikaanse maatschappij van in het begin telde en wat nu nog altijd zo is.
De stijl en de structuur van dit boek zijn echter vrij teleurstellend. Als dit boek beter geschreven en geredigeerd was geweest, zou je hieruit zoveel meer kunnen leren. Nu bevat dit boek onder andere een aantal vooraankondigingen van veelbelovende ‘verhalen’ die niet worden waargemaakt, hoofdstukken die niet goed afgebakend zijn (hoewel ook beloofd), het switchen van perspectief door de schrijfster over het samenzitten met vriendinnen naar het verhaal van de vele bewegingen die werden besproken zonder veel introductie en achtergrond, maar weinig uitleg voor niet-ingewijden, staccato zinnen, enz. En dan werd dit af en toe nog eens onderbroken door enkele teksten van protestliederen die niet passen in dit soort tekst, en daarmee ook geen reclame voor zichzelf zijn.
Wat wel bij blijft uit dit journalistieke werk zijn enkele in het oog springende namen, bepaalde tijdsaanduidingen en de eigen rol van het schrijfster in het verhaal. Nochtans bevat het informatie dat zo veel boeiender en leeswaardiger had weergegeven kunnen worden. De feiten uit dit boek zijn nieuwswaardig en verdienen een breed publiek, maar ze komen narratief niet tot hun recht. Het is wel heel goed mogelijk dat Monika Triest met haar verhalen mondeling mensen veel beter kan enthousiasmeren.
—
Eerder verschenen op Villa Nathalie over lezen
