Schimmen uit het studentenhuis
Met de roman Het feest van de eeuw rekent Judith Eiselin af met haar verleden als uitsluitend kinderboekenschrijfster. In haar eerste boek voor volwassenen leren we de 43-jarige Elise kennen, die net heeft besloten dat ze nooit meer seks zal hebben. Ze is namelijk op een punt in haar leven gekomen dat ze het allemaal even niet meer zo ziet zitten: ze werkt in een dierenasiel terwijl ze een universitaire studie heeft genoten, haar relaties zijn allemaal mislukt en de enige vriendin die ze nog heeft, is de laatste tijd alleen maar met yoga en meditatie bezig.
In het eerste deel van de roman stuntelt Elise wat af, als een niet geheel geslaagde Nederlandse Bridget Jones. Ook het taalgebruik is wat stuntelig en jeugdig:
‘God, daar ging ik alweer. Klaar nu. Ik ademde in. Heerlijk, die zeelucht. Heel kalmerend. Nu zou ik eerst, als een normaal, nuchter mens, maar eens op mijn mobiel kijken, maar waar was dat ding?’
De aandacht van de lezer wordt eigenlijk pas getrokken als Elise zich uiteindelijk toch laat verleiden door haar veel jongere collega. De vraag blijft echter lang waar dit verhaal naartoe gaat. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat er op vrij onbeholpen wijze toegewerkt wordt naar een gebeurtenis die zich twintig jaar geleden heeft afgespeeld in Elise’s studentenhuis.
Schimmen uit het verleden
In het tweede deel van het boek gaan we terug naar 1993. Elise woont in een studentenhuis dat ze deelt met de vrijgevochten Raaf (Raffaël) en de saaie, hautaine Froukje. Met Raaf heeft Elise een typische bij-gebrek-aan-beter-relatie, want hoewel ze minstens drie keer per dag seks met hem heeft, ergert ze zich mateloos aan zijn praatjes:
‘Over haar gesproken,’ begon Raaf weer. ‘Bij mij op school zat een meisje, man, dat was ook iets… Benen als de jungle […]!
Ik legde met een klap mijn bestek neer. Was dit de jongen die ik mijn hals liet likken, en nog wel meer ook?’
Ook Froukje is een bron van ergernis:
‘Froukje, naast me, kauwde, slikte, kauwde, slikte en keek nog altijd in haar syllabus. Economie studeerde ze, de saaie trut. Waarom zei ze nou niets? Zij was toch zeker ook een meisje?’
Maar op een goede dag staat de serieuze en sullige Jacob voor de deur – door zijn overbezorgde ouders afgeleverd bij het studentenhuis. Ondanks dat hij een typische, puisterige nerd is, blijken Elise en hij het goed met elkaar te kunnen vinden en krijgen ze een diepe band. Zo diep, dat de korte kennismaking met hem grote gevolgen zal hebben voor haar en de anderen. Terug in het heden besluit Elise op zoek te gaan naar haar vroegere huisgenoten om een reünie te organiseren. Tijdens deze ontmoeting komen waarheden boven tafel die zowel Elise als de lezer een nieuwe kijk op het verhaal geven. Hier komen een aantal lijntjes uit het boek bij elkaar en zou de lezer zich kunnen afvragen of het hier soms om een autobiografisch verhaal gaat. Ook komt er hier eindelijk wat vaart en spanning in het verhaal.
Persoonlijk
Het feest van de eeuw is een verhaal dat Judith Eiselin nodig kwijt moest. Enige jaren geleden heeft ze het in zeer gekuiste vorm al eens verteld in het ‘Lemniscaat Kidsbibliotheek’-boekje Hij en ik. Het is een persoonlijk verhaal, wat deze roman helaas niet tot een belangrijk boek maakt. Hoewel de plot niet bijster spannend is, nodigen de personages, die herkenbaar worden door Eiselins goede uitwerking, toch uit tot lezen. Of de lezer nu gestudeerd heeft of niet, je ziet het vieze studentenhuis voor je. En iedereen kent wel een arrogant figuur als Froukje of een klier als Raaf. Bovendien ontvouwen de gebeurtenissen zich vooral via de gedachten van Elise, die vaak erg komisch zijn:
‘De workshop vanavond, iets met stenen aaien of kaarsen koesteren, was niet de eerste waar Joke me mee naartoe sleepte. Soms moesten we terug de baarmoeder in, dan weer stelden we ons open voor de overkoepelende eeuwige reuzenkracht van het universum.’
Het feest van de eeuw is een vermakelijk, doch simpel verhaal dat qua toon en plot nog steeds een jeugdboek lijkt te zijn.
