Vroege roman van Orhan Pamuk
[Recensie] Het huis van de stilte is een vroege roman van Orhan Pamuk. Hij is opgezet op een manier die ik van William Faulkner ken, maar die ongetwijfeld ouder zal zijn: het verhaal wordt in de ik-vorm verteld vanuit het perspectief van verschillende karakters, in dit geval de leden van een Turkse familie, die voor de zomer teruggekeerd is naar het huis van grootmoeder bij de Zee van Marmara.
Oma zelf is een bittere mopperpot, die sinds haar huwelijk met een alcoholische arts nooit meer naar Istanboel is teruggekeerd. Haar zoon is overleden, het zijn de drie kleinkinderen met hun stadse luimen die hun tijdelijke intrek nemen in het huis. Dan zijn er nog de twee onechte kinderen van haar man, van wie de oudste, de dwerg Recep, ook in het huis woont, als bediende.
Zo heel veel gebeurt er niet in de roman, tot het moment waarop Receps neef Hasan tot actie overgaat tegen de bourgeois tak van zijn familie. Er wordt raki gedronken, gemijmerd over het verleden en amechtig geprobeerd iets van een liefdesleven op te bouwen. Onderwijl sluimert de politieke spanning tussen communisten en nationalisten, maar een politieke roman kun je Silent House desondanks niet noemen. Veeleer gaat het over de Turkse spagaat tussen oost en west, een favoriet thema van Pamuk.
Het huis van de stilte is zeker geen slecht boek, maar het is ook niet het verhaal waar je een Nobelprijs voor krijgt. De roman is wel veel toegankelijker dan Pamuks latere werk. Toch zou ik zeggen: lees Sneeuw!
—
Eerder verschenen op http://www.christianjongeneel.nl/
