Een huwelijk met sombere trekken
[Recensie] Vorig jaar las ik Het huwelijk. Het wordt niet expliciet verteld, maar waarschijnlijk zijn dit de grootouders van de schrijver. Ik vermoed dat ze zich door hen heeft laten inspireren voor dit verhaal, maar er veel zelf bij heeft moeten bedenken.
Het speelt zich af in Vlaanderen, te beginnen in 1928. Justine is in verwachting. Met haar echtgenoot Gaspard woont ze nog op de boerderij van haar familie. Als dochter Adèle wordt geboren, is Gaspard heel gelukkig. Justine belandt echter in een sombere periode. Waarom kan ze wel als juffrouw een hele klas met kinderen aan, maar lukt het haar niet om liefde te voelen voor haar eigen kind?
“Want ze kan zo koud zijn. Precies of ze geen hart heeft. Maar ik ken haar beter. Ze heeft een hart, maar ze laat het niet graag zien. Ik vraag mij af waar dat vandaan komt, die kou en die hardheid. Wie heeft dat toch gedaan? Wat heeft haar toch zo bitter gemaakt?”
Dochter Adèle kampt met dezelfde somberte als haar moeder, als zij op haar beurt kinderen krijgt. De familie fungeert weer als vangnet. Gaspard houdt zijn kleinkinderen goed in de gaten en is een liefdevolle opa, ook al kan hij niet voorkomen dat zij hele periodes in pensionaten doorbrengen. Zijn huwelijk met Justine is nooit geworden wat hij ervan verwachtte. Hij heeft jarenlang een minnares, maar blijft bij zijn echtgenote. Nu ik zo terugdenk, vermoed ik dat hij dit voor zijn (klein)kinderen deed. Daarnaast hield hij van zijn tuin met konijnen.
Net als in Colombe schrijft Christine Van den Hove weer in korte zinnen, waarmee ze veel zegt. Het taalgebruik is typisch Vlaams. Boven elk hoofdstuk staat een jaartal en de naam van degene bij wie het perspectief ligt. Vaak zijn dat Gaspard en Justine, maar ook andere familieleden en Gaspards minnares komen aan het woord. Het eindigt in 1971 met de dood van Gaspard en daarna komt er nog een hoofdstuk vanuit kleindochter Elena in 2021, waarin ze vooral vragen stelt die je als lezer nog eens verder doen mijmeren. Het huwelijk telt niet veel bladzijden en toch heb ik aan het einde het gevoel dat ik een flink verhaal heb gelezen. Christine Van den Hove heeft zich hiermee toegevoegd aan het selecte groepje schrijvers waar ik alles van wil lezen.
—
Eerder verschenen op Lalage leest
