Een fatalistische poetser
Met de verhalenbundel Het is maar bloed maakt Jerry Hormone zijn debuut in de Nederlandse literatuur. Het is een bundel waarin de rafelige randen van de samenleving niet geschuwd worden, een bundel die je doet verlangen naar werk op de lange baan. Hormone biedt met zijn paradoxale schrijverschap, als rauwdouwer die tegelijkertijd flirt met de meer elitaire kant van de literatuur, een uitzicht op interessant werk in de toekomst.
Als de achterflap van een boek aankondigt dat ‘de zinnen uit een gewoon boek als spaghetti zijn en de zinnen in deze bundel als spijkers’, dan maakt mij dat direct sceptisch. Maar tot op zekere hoogte klopt de aankondiging: als er iets is dat je niet over deze reeks verhalen kunt zeggen, is het dat ze week zijn. De verhalen komen vaak hard binnen, juist omdat de personages je regelmatig op een beklemmende manier bekend voorkomen. Hoe vaak blijf je bijvoorbeeld niet zelf uit gemakzucht te lang aan iemand hangen, omdat het moeilijker is om zelf iets nieuws op te bouwen? We hebben misschien allemaal wel een vriend zoals we die vinden in deze verhalen, een vriend waar we te veel van slikken, die altijd overal mee wegkomt:
‘Halftwaalf. Ze is bijna een uur weg. Ze zal zo wel terug zijn.
Twaalf uur. Ik breek een nieuw pakje peuken aan.
Halfeen. Nu wordt het toch weleens tijd.
Een. Ik kan haar niet bellen of sms’en. M’n beltegoed is op.
Kwart voor twee. M’n telefoon gaat. Ik neem op. Ruis en gruizige beats.
‘Nu ik er toch ben, doe ik effe een dansje met Maaike,’ gilt ze boven de herrie uit. ‘ Vind je niet erg toch?’
(…)
Tien voor vier. Een sms’je. ‘Ga nu echt zo weg.’
Halfvijf.
Vijf uur. Ik kan m’n ogen niet meer openhouden. Ga naar bed.’
Hormone heeft de gave om je met je neus in je eigen ‘oké-vooruit’-gedrag te drukken. Hij zet een spiegel voor je neer en dwingt je erin te kijken, brand je oogleden maar weg als het moet. Met korte staccato zinnen knikkert Hormone je na het lezen van deze bundel uit de auto op het asfalt – ‘Leer er maar van.’ Dit thema neemt het overgrote deel van de bundel in beslag, maar dat is allesbehalve een tekortschieten. Het werkt juist door de kracht van herhaling, als een donkere gang die je steeds verder in loopt.
Invloeden uit de wereldliteratuur
Naast deze kale, genadeloze insteek, toont Hormone ook regelmatig zijn meer belezen kant. Om de bundel niet al te zwaar te laten worden, laat hij zich bijvoorbeeld inspireren door een schrijver als Roald Dahl in het absurdistische verhaal ‘De zilvermeeuw en het oor van mevrouw Jansen’. In dat verhaal vindt een zeemeeuw een mensenoor en probeert uit te zoeken wie het kwijt is. Ook het verhaal ‘Een engel van beton’ lijkt beïnvloed door een bekende naam uit de wereldliteratuur. De hoofdpersoon in dat verhaal, Jacco, laat zijn ex-geliefde over hem heen stampen als een kudde gnoes en hoort alle verhalen aan zonder iets voor zichzelf te kunnen waarmaken. Dat doet denken aan Diderot’s Jacques le fataliste, waarin de hoofdpersoon constant in zijn taak wordt onderbroken door verhalen van randpersonages. Dit soort verwijzingen laat de veelzijdigheid van Hormone als auteur zien.
Hoewel hij het gewend is om korte verhalen te schrijven (hij schreef onder andere de kinderboekenserie over Borre) blijkt uit deze verhalenbundel dat Hormone zeker de potentie heeft om een goede roman te produceren – iets waar ik zeer nieuwsgierig naar zou zijn. Zijn stijl zou ook zeker in een verhaal met een lange adem goed tot zijn recht komen. Deze bundel bevat weinig mooischrijverij en dat sterkt Hormones imago als rauwe Rotterdammer. Niet lullen, maar poetsen. Poetsen kan-ie in ieder geval als de beste.
