Milieufanatici en gruwelmoorden houden België in hun greep
[Recensie] Het thema van Het jaar van de slang is het klimaat. Een actueel thema waar veel over te vertellen valt. Dat doet schrijver Hugo Luijten dan ook. In sneltreinvaart laat hij heel veel gebeuren in zijn nieuwste boek. Luijten laat iedereen die iets met het milieu te maken heeft opdraven, van linkse eco-activisten en politici die willen scoren tot rechtse captains of industry. Dat is wat mij betreft meteen de zwakte van het boek. Er gebeurt in een tijdsbestek van zes dagen zoveel, dat het verhaal oppervlakkig blijft.
Het jaar van de slang begint vrij normaal met de vondst van een dode man, die gestikt lijkt te zijn door de hitte in zijn afgesloten auto (voor zover een verdacht sterfgeval normaal genoemd kan worden natuurlijk). Daarna gaat het hard. Milieuacties en moorden volgen elkaar in rap tempo op. Het gaat van kwaad tot erger. De moorden zijn zonder uitzondering gruwelijk en sadistisch. Met een beetje goede wil zou je ze creatief in hun onvoorstelbaarheid kunnen noemen, maar walgelijk, ziek en smerig zijn ook treffende omschrijvingen.
Eigengereide betweter
Er lijkt een verband te zijn tussen de acties van de milieuactivisten en de moorden. Commissaris Stef Cools en zijn team krijgen de taak om deze zaken uit te zoeken en het vermoede verband te vinden. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Cools, net terug van een langdurig ziekteverlof, wordt door Intern Toezicht doorgelicht wegens niet nader genoemde (vermeende) misstappen. Ook de samenwerking met zijn collega’s en andere instanties, zoals de lokale politie en Staatsveiligheid, verloopt niet al te soepel. Dan kan komen door de persoon Cools: een eigengereide betweter die constant loopt te mopperen en te vloeken. Dat gedrag roept ook bij mij eerder irritatie op dan empathie.
De titel Het jaar van de slang verwijst naar de Chinese astrologie. Na lezing van het boek en raadpleging van diverse astrologiesites is het me niet duidelijk waarom de schrijver deze titel gekozen heeft. Het enige dat ik kan bedenken is dat er veel onbetrouwbare personages in zijn boek opgevoerd worden, en onbetrouwbaarheid is één van de kenmerken die bij dit teken van de dierenriem hoort.
Ik vind het jammer dat het boek zoveel over-de-top-actie bevat. Als lezer word je na wéér een gruwelijke moord blasé. Pluspunt is de link naar de werkelijkheid wat betreft milieuvervuiling, overconsumptie, dierenleed. Die zet aan tot nadenken. Zoals de achterflap terecht zegt: we doen het allemaal, we zijn allemaal schuldig.
De schrijver zelf noemt zijn boek “een echt vakantieboek, een lekker dikkerdje” (uit: Interview L1). Ik zou dit boek niet in mijn vakantiekoffer stoppen. Van al die gruwelijke moorden en het grove, eenzijdige taalgebruik van de hoofdpersoon krijg ik beslist geen vakantiegevoel.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
Lees in Bazarow Magazine het eerste hoofdstuk van Het jaar van de Slang
