Dirk van Weelden over vriendschap
Het mooiste boek over vriendschap in de afgelopen jaren gelezen is Het laatste Jaar, van Dirk van Weelden over zijn vriendschap met de in 2009 overleden Martin Bril. Met Bril heb ik nooit zoveel gehad, had geen behoefte aan een nieuwe Carmiggelt. Met Dirk van Weelden heb ik des temeer. Al zijn boeken staan in de kast. Van Weelden schrijft een mooi klein en bescheiden oeuvre van boeken over niet-idealistische idealen. Van Weelden is wars van tijdgeesten, modes en politiek hypes. Vandaar dat niet-idealistische. Idealistisch is van Weelden omdat deze filosoof-schrijver over kunst, filosofie, muziek, vriendschap en liefde zeer hoge standaarden heeft.
Zijn opmerkingen over vriendschap zijn prachtig. Het laatste jaar is een troostrijk boek, over hoe vriendschap ontstaat, verandert in de tijd, hoe vriendschap sleets kan worden, hoe vrienden elkaar weer ontdekken, steeds maar weer, hoe vrienden uit elkaar kunnen groeien, en elkaar weer vinden, tot de dood er op volgt.
Laat ik Van Weelden zelf maar aan het woord over vriendschap:
“Een vriend is iemand die je toestaat jou te veranderen, ook al weet je niet precies hoe dat gaat gebeuren. Tegenover een vriend heb je niet de behoefte af te bakenen en te verdedigen wie je bent en wie niet. Of wie je wilt zijn en hoe je gezien wilt worden. De onzekerheid daarover kan tegenover anderen zorgen en angst opwekken, maar bij een vriend niet. Je vertrouwt een vriend in je dode hoek: je laat hem toe te zien hoe je in je eigen ogen faalt.”
“Vrienden zijn elkaars meest intieme getuige van wat er in de loop van de jaren misloopt en mislukt… Al die gemiste kansen, teleurstellingen en mislukkingen zijn geen geliefd onderwerp van gesprek natuurlijk. Ze verdwijnen in de dode hoek van de vriendschap. Wat mensen graag vergeten is dat niet alleen de dingen waar je makkelijk over praat kleur en leven aan een vriendschap geven. Juist ook het stille inzicht in elkaars angst en kleinheid, elkaars beperkingen geeft smoel aan een vriendschap.”
