"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Het monster van Essex

Vrijdag, 13 oktober, 2017

Geschreven door: Sarah Perry
Artikel door: Sarah Verhasselt

Te veel bloemetjes

[Recensie] Het monster van Essex is zo’n boek dat er veelbelovend uitziet: een prachtige cover en lovende woorden uit de Angelsaksische wereld. Ook de flaptekst triggert: een jonge weduwe die in de ban geraakt van natuurfenomenen en zo ook op het monster van Essex stuit. Monsters prikkelen de verbeelding al sinds mensenheugenis, maar leveren ze ook goede literatuur op?

Cora Seaborne kan opgelucht adem halen wanneer haar man zijn laatste adem uitblaast. Als jonge vrouw trouwde ze, maar haar man Micheal markeerde haar leven vooral op een negatieve manier. Hij liet letterlijk littekens achter. Na zijn begrafenis verlaat ze haar gouden kooi en vliegt erop uit naar het platteland, op zoek naar ammonieten, fossielen en andere curiosa. In haar kielzog reizen haar bediende (en hartsvriendin) Martha en haar autistische zoon Francis mee. Via vrienden komen ze in Aldwinter terecht, waar het monster van Essex zich schuil zou houden in een rivier. De dorpsdominee William Ransome vindt dit allemaal maar klinkklare onzin, maar raakt toch gecharmeerd door de nieuwsgierigheid van Cora. Samen worden ze meegesleept door de natuurkrachten. Dat is, in een notendop, het verhaalopzet van deze roman. Zijdelings komen ook de armoede en het feminisme aan bod, maar het verhaal draait meestal toch rond Cora.

Er wordt heel wat sfeer geschept vooraleer er iets gebeurt. Dat is net het problematische van dit boek: het verhaal kabbelt traag voort en de beschrijvingen zijn soms even krullerig als de bloemetjes op de cover. Echt raken doet het nooit. De personages worden ook niet helemaal doorleefd weergeven, vaak staan ze symbool voor een bepaald concept. De dreiging of het mysterie rond het monster wekte aanvankelijk wel onze interesse, maar Perry begraaft het monster onder haar hoogdravende en soms tautologische taal (zinnen zoals: “Cora raakte bijna bedwelmd door de sterke geur, die ze ervoer als onbetamelijk – de geur riep iets in haar wakker dat zo sprekend leek op ongewilde lust dat haar hart er sneller van ging kloppen.”). Zinnen waar de lezer zich iets te vaak in verslikt.

Ook verhaaltechnisch worden er vaak inbreuken gemaakt op het ‘show, don’t tell’-principe. Zelden spreken de feiten voor zich. De beste scène is wellicht die waarin Cora en Ransome een schaap op het droge trekken. Alleen jammer dat die scène achteraf iets te veel herkauwd wordt. Dat dit boek een bestseller is in Engeland, doet onze wenkbrauwen fronsen. Hadden we dit dan toch beter in het Engels gelezen? Of is Het monster van Essex, door de mooie uitgave, vooral eye candy voor in de boekenkast?

Boekenkrant

Eerder verschenen op Cutting Edge

 

Nederlandstalig 334 pagina’s  juli 2017


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.

Boeken van deze Auteur:

Het monster van Essex

Het monster van Essex