Een vlot lezend, evenwichtig verhaal
[Recensie] Het moois dat we delen begint met beschrijvingen van iemand die na lange tijd is teruggekeerd naar haar ouderlijk huis. Daar is alles hetzelfde gebleven, terwijl de wereld om haar heen totaal is veranderd. Op de eerste bladzijden geniet ik van de mooie taal. Daarna lees ik wat sneller, want ik wil graag weten wat er met deze hoofdpersoon aan de hand is. De schrijver geeft het niet zomaar weg, maar geeft kleine hints waardoor ik het op een gegeven moment wel kan raden.
Ik ga het hier toch maar verklappen, want zelf vind ik het iets te lang duren voor het duidelijk wordt. Soumia was betrokken bij een terroristische aanslag en heeft daarvoor vijf jaar lang in de gevangenis gezeten. Het vreemde is dat ze er niks van wist. Hoe kan je dan zo’n straf krijgen? Ze begrijpt het zelf ook niet goed. Maar in de buurt wordt ze door bijna iedereen met de nek aangekeken. Het ergste is nog dat haar broertje van elf er ook op wordt aangesproken. Hoe kan Soumia hier het beste mee omgaan? Gelukkig zijn er mensen die haar nog wel wat gunnen en ze gaat werken bij de plaatselijke winkel.
Dan verandert het perspectief naar dat van Luc, die weduwnaar is geworden bij de aanslag. Als Soumia bij hem voor de deur staat om zijn boodschappen te brengen, schrikt hij eerst. Maar dan wil hij met haar praten, om te begrijpen wat er precies is gebeurd. Er volgen mooie scènes waarin zij Marokkaanse thee voor hem zet.
“Ik weet niet zeker of vergeven nog iets is van deze tijd. Tegenwoordig vinden mensen je sterk als je hard veroordeelt.”
Doordat je als lezer zo’n lange tijd met Soumia hebt meegeleefd, maar ook omdat haar schuld niet heel duidelijk is, kost het mij geen moeite om voor haar ook het beste te hopen. Het irriteert me wel een beetje dat haar aandeel zo wazig is, ook al worden stukken tekst met terugblikken van het begin letterlijk herhaald op het moment dat Soumia haar verhaal aan Luc heeft verteld. Maar misschien zit daar ook wel een les in: het is niet aan ons als omstanders om haar te veroordelen.
Ish Ait Hamou heeft dit verhaal vast losjes gebaseerd op de terroristische aanslagen die een paar jaar geleden in België plaatsvonden. Het vraagt aandacht voor de familieleden van terroristen, zonder de slachtoffers uit het oog te verliezen. Het is een vlot lezend, evenwichtig verhaal geworden.
—
Eerder verschenen op Lalagè leest
