Mithras in Leiden

[Recensie] Het Pauluslabyrint is een thriller van antropoloog Jeroen Windmeijer — door zijn uitgever tot ‘Dan Brown van de Lage Landen’ gebombardeerd. Rode draad in het verhaal is de (verzonnen) theorie dat het christendom in wezen een verhulde voortzetting van de Mithrascultus. Dat is allemaal bedacht door de snoodaard Paulus, en het komt aan het licht als de burgemeester van Leiden bij het plaatsen van nieuwe ondergrondse vuilcontainers met graafmachine en al in een gat dondert. Daarmee wordt een ondergronds gangenstelsel blootgelegd, al eeuwenlang gebruikt door een geheim genootschap.

Mensen verdwijnen onder mysterieuze omstandigheden en de hoofdpersoon moet talloze raadsels oplossen om uiteindelijk zijn beste vriendin te kunnen redden. Het levert een — zeker voor Leidenaren — vermakelijke speurtocht door de Sleutelstad op. Toch heeft Het Pauluslabyrint serieuze gebreken. Het boek is ten eerste bij vlagen doodsaai, zeker als we vele pagina’s aan aantekeningen van een priester over een dozijn religies moeten doorworstelen. Verder staan er nogal wat feitelijke onjuistheden in, variërend van Romeinse ruiters met stijgbeugels (toen nog onbekend) tot veel onzin over Mithras.

Een positief punt is dat de auteur bekend is met de Skepter. Hij schreef — uiteraard met toestemming — diverse passages uit een artikel uit 2009 van Ronald Kaptein over het religieuze brein over. Aan de claim op de achterflap dat het boek ‘ontzettend origineel’ is, doet dat echter weer enigszins af.

—