Vrolijke roman over verbinding en creativiteit
[Recensie] Dit is een swingend boek over bijzondere personen met bijzondere gebeurtenissen. Hoofdpersoon is Roburt, een import Texelaar. Op zomaar een dag komt hij een paar keer Sanne tegen, die veel indruk op hem maakt. Zij is met vakantie op Texel en vertelt haar verhaal aan Roburt.
Sanne organiseert en houdt een bijeenkomst voor bijzondere mensen met bijzondere verhalen, die elkaar hebben leren kennen via sociaal media. Allemaal hebben ze een wonderlijke gebeurtenis meegemaakt. Een aantal van deze verhalenvertellers heeft ze uitgenodigd om naar Texel te komen en daar iets speciaals te doen. De groep bestaat uit Sanne, vier vrouwen en drie mannen. Roburt biedt zich aan om hen het eiland te laten zien.
Als eerste krijgen de deelnemers de gelegenheid om zich aan elkaar voor te stellen en hun bijzondere ervaring te vertellen. Sanne zag een schilder zweven (hoe kan dit?), Sjoerd ziet een beroving gebeuren, wat hem bewust maakt dat het leven een ongelukkige game is. Gerda ruimt haar huis op wanneer ze een burn-out heeft, en vindt haar instrument terug. Als ze weer gaat spelen komt ze tot rust.
Wanneer alle deelnemers hun verhaal hebben gedaan, gaan ze in groepjes van twee uit elkaar om alle Texelaars en toeristen een vergelijkbare wonderlijke ervaring te laten beleven. Alle opties worden uit de kast gehaald om mensen zoveel mogelijk te verrassen en ze pakken het groots aan.
Op locaties op het eiland maken ze een ganzentheater, een opduikende walvis, een parade met lichtgevende skeletten, een levensgroot opblaasbaar schip in de haven en een realistisch zandkasteel.
“He, dat is vervelend. Sjoerd had deze plek in gedachten als verzamelplek, maar nu staan er al anderen. Dan zal hij wel iets verderop zijn gaan staan.”
Als ze dichterbij zijn horen ze mensen praten en opeens denkt Roburt de fluisterende stem van Sjoerd te herkennen. Dan zien ze ook de anderen, bij elkaar naast een paardentrailer. Een vreemde gestalte maakt zich los uit de groep. Een wandelend geraamte komt op hen af. Het is Sjoerd, helemaal in het zwart, met een fluorescerend driedimensionaal geraamte op zijn kleren.”
Als alle verrassingen succesvol zijn uitgevoerd, is Sanne toch teleurgesteld, omdat ze het gevoel heeft dat de wonderen nog niet wonderlijk genoeg zijn. Dan komt Roburt met boswachter Peter op de proppen, die hen het geheimzinnige van de natuur laat zien, waardoor zij inzien dat iedereen anders reageert op een wonder. Als er maar één is geweest die het wonder ervaarde zoals Sanne, dan is het al goed.
Op de dag dat zij naar huis terugkeren, het boek beslaat ongeveer een week, volgt er nog een spannende toegift.
De groep mensen uit het Het wonderverbond op Texel doet denken aan Oerol op Terschelling. Ook creatieve mensen die als een soort theatermakers aan het werk zijn. De groep maakt mooie beelden van hun acties, en Sanne maakt een art-journal. Ze zijn heel collegiaal en vriendelijk naar elkaar toe. De vraag is: kunnen zij op een later tijdstip nog zoiets doen, of is dan hun inspiratie op? Misschien vraagt deze roman om een vervolg, een verbond is er immers voor langere tijd.
Het Wonderverbond op Texel is fictie, maar de omgeving waar het gebeurt is wel naar de realiteit geschapen. Achterin staan de wandel- en fietstocht die de deelnemers in het boek houden, uitgeschreven. De auteur studeerde natuurbeheer en landschapskunde.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
