De piano brengt vreugde
[Recensie] In Het woud van wol en staal ontdekt Tomura als kleine jongen de mooie klanken van de piano. Hij komt erachter dat een pianostemmer de beste klanken uit een piano kan laten komen, maar de piano moet wel gestemd worden op een manier die bij de piano past. Hij leert dat elke piano verschillend is en een eigen klank heeft. Tomura raakt gefascineerd door de piano en de pianostemmers. Als lezer ga je mee op reis met Tomura en zijn wens om een goede pianostemmer te worden.
Dit boek verdient een vooraanstaande plek in je boekenkast. Het omslag is prachtig vormgegeven én past heel goed bij het verhaal. Ik kan er naar blijven kijken en elke keer weer wat nieuws ontdekken.
Maar een boek kan er prachtig uitzien, het verhaal moet ook goed zijn. De eerste twintig bladzijden werd ik meteen meegenomen in de sfeer van het verhaal. Natsu Miyashita heeft een fijne schrijfstijl, waardoor je vlot door het boek heen gaat. Maar na ongeveer honderd bladzijden begint het op te vallen dat er relatief weinig gebeurt. Het verhaal verloopt langzamer dan in het begin, waardoor je je als lezer afvraagt óf er nog wel wat gaat gebeuren. Het verhaal kabbelt helaas tot het einde door.
Er zijn wel veel mooie zinnen die het verhaal toch iets bijzonders geven. Hierdoor wilde ik het boek wel uitlezen. Vooral voor piano-liefhebbers zal er veel te herkennen zijn, wat het boek voor deze groep misschien interessanter maakt. De piano staat immers het hele verhaal centraal en dient als symbool voor het leven van Tomura. Toch vond ik het moeilijk om het verhaal helemaal te voelen. Het is ook lastig om de piano en de klanken daarvan in woorden te vatten.
Maar zoals Miyashita schrijft: “Muziek gaf vreugde in het leven.” Het woud van wol en staal heeft vele wijsheden en symboliek in zich en vertelt een mooi verhaal over de vreugde en het plezier dat muziek kan brengen in het leven.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
