"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalf-jarigen won (en dat het me spijt)

Vrijdag, 5 november, 2010

Geschreven door: Ivo Victoria
Artikel door: Daisy van Schaik

De leugen waarop een jeugdvriendschap is gebaseerd

Ivo Victoria (1971) laat in zijn roman Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalf-jarigen won [en dat het me spijt] op een komische, maar toch ook ietwat tragische manier zien wat voor schade een leugen aan kan richten. Het gelijknamige hoofdpersonage Ivo groeit tijdens de jaren tachtig op in Edegem, een Vlaams dorp ten zuiden van Antwerpen. In die tijd is Ivo een jongetje dat later grootse dingen wil gaan doen. Aan zijn beste vriend Dries vertelt Ivo verhalen over Lucien van Impe met wie hij samen oefent voor de Ronde van Frankrijk. Lucien wordt zeker weten winnaar bij de volwassenen en Ivo zal de winnaar worden bij de min-twaalf-jarigen. Het zijn fantastische verhalen, maar als lezer ontdek je al snel dat veel van die verhalen zijn ontsproten aan de schijnbaar eindeloze fantasie van Ivo.

Na een periode van twintig jaar besluit de inmiddels volwassen Ivo terug te keren naar zijn geboortedorp Edegem. Hij wil zijn beste vriend Dries zijn excuses aanbieden voor de leugen die hij hem in hun kindertijd heeft verteld. Hij heeft namelijk nooit de ronde voor min-twaalf-jarigen gewonnen terwijl hij dat wel altijd beweerde . Het opbiechten van de leugen staat centraal in het hele boek, maar wordt vanuit twee verschillende perspectieven beschreven. In deel 1 wisselt de auteur bijna ieder hoofdstuk van jonge naar volwassen Ivo. Deel 2 is constanter en wordt geheel vanuit het perspectief van de volwassen Ivo geschreven.

Door de perspectiefwisselingen krijg je als lezer het idee dat Ivo wel is veranderd, maar dat hij nog steeds gedeeltelijk in zijn zelf gecreëerde illusie leeft. Hij is vooruitgegaan, maar in bepaalde opzichten toch stil blijven staan. Een persoon die nergens komt, omdat hij nog nooit iets geprobeerd heeft. Een mooi voorbeeld hiervan staat in het laatste hoofdstuk: ‘Je verandert niet, je wordt steeds meer jezelf. Je verwerkt niks, je raakt eraan gewend. Je ondergaat niks, je leert alleen om je verzet op te geven.’ Dit statement van de auteur is dan ook goed op zijn eigen hoofdpersoon toe te passen. Victoria weet de negatieve cirkel waar Ivo inzit geloofwaardig neer te zetten, waardoor je almaar verder blijft lezen.

Met het grootste gemak, zo lijkt het, creërt hij een sfeer waarin je als lezer goed kunt meeleven met de avonturen van Ivo. De beschrijvingen van het Vlaamse dorp Edegem en omgeving zijn tot in de kleinste bijzonderheden uitgewerkt en gaan geen moment vervelen. De zinnen zijn lang en bevatten veel detail, maar alles is op een kunstige manier in elkaar gezet zodat het nooit ingewikkeld wordt. De auteur speelt met de taal waardoor het af en toe bijna poëzie lijkt: ‘..dikke muur van struikgewas en bomen van een onduidelijk ras…’.

Boekenkrant

Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalf-jarigen won [en dat het me spijt] is een boek waarin de scheidslijn tussen waarheid en leugen flinterdun is. Je moet goed opletten om niet op het verkeerde been gezet te worden. De werkelijkheid wordt door Ivo’s ogen beschreven en daarom is het lang niet altijd duidelijk wat nu fantasie of werkelijkheid is. Alleen door de subtiele hints van andere personages kun je proberen de realiteit te achterhalen.

Misschien wel een van meest ingenieuze zetten van de auteur is dat Ivo getypeerd wordt als een egocentrisch, arrogant en verwaand persoon, die je echter niet kunt haten. Je krijgt eerder medelijden met hem omdat hij zichzelf heel wat vindt, maar eigenlijk een mislukkeling is. En af en toe krijg je zelfs bewondering voor de manier waarop Ivo de dingen aanpakt, zo vol zelfvertrouwen, er geen moment aan denkend dat die illusie een keer uiteen kan spatten.

Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalf-jarigen won [en dat het me spijt] is een vermakelijke tragikomedie en een geweldige roman, mede dankzij de sublieme beschrijvingen en de simpele maar uiterst effectieve zinsconstructies. Het boek geeft weer hoe een ogenschijnlijk onschuldige leugen een eigen leven kan gaan leiden en op welke manier zoiets gevolgen kan hebben voor de toekomst.

Er zijn maar weinig auteurs die een loser op een originele en aansprekende manier als een winnaar kunnen laten triomferen, maar Ivo Victoria slaagt hier overtuigend in.


  • Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalf-jarigen won (en dat het me spijt)

  • Ster(ren): (4)
  • Auteur(s): Ivo Victoria
  • Recensent(en): Daisy van Schaik
  • Aantal Pagina's: 195
  • Publicatiejaar: 2009
  • Uitgever(s): Ambo|Anthos
  • ISBN: 9041413659, 9789041413659
  • Trefwoorden: Literaire Roman

Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.

Boeken van deze Auteur:

Alles is OKÉ

Billie & Seb

Gelukkig zijn we machteloos

Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalf-jarigen won (en dat het me spijt)

Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalf-jarigen won (en dat het me spijt)

Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won [en dat het me spijt]