Draag grote onderbroeken!
[Recensie] Meestal word ik óf boos óf verdrietig van feministische non-fictie, maar met dit boek heb ik goed gelachen. Van Uitgeverij Rainbow ontvingen we How to be a woman? van Caitlin Moran. Het is nu al een van mijn favoriete boeken van dit jaar.
Caitlin Moran neemt ons mee in haar groei van meisje tot volwassen vrouw en vertelt hoe zij het allemaal heeft gedaan: de eerste keer ongesteld zijn, haargroei verbloemen of laten groeien, goed ondergoed vinden, dik zijn, afvallen en voor het eerst als lustobject gezien worden, verliefd zijn en een hoofdstuk over waarom je wél en een hoofdstuk over waarom je géén kinderen moet krijgen als vrouw. Moran roept op tot een hoop, o.a: draag grote onderbroeken.
Het hardst moest ik lachen om een gesprek dat Moran had met een vriendin. Ze proberen uit te vogelen of waxen eigenlijk profijtelijk is bij een one night stand.
“Maar het kost 20 pond en ik ben blut. Ik wil mijn taxigeld niet aan een bikiniwax verkwisten als er niet gewipt wordt voor het ontbijt.’ […] ‘Geen wonder dat iedereen tegenwoordig de slet uithangt. Zelfs als je niemand op zo’n feest leuk vindt, moet je waxbeurt toch een beetje rendement opleveren.”
Moran bedenkt ook vergelijkingen die je niet zult zien aankomen:
“Oh beha. Wat hou ik toch van je, Beha. Jij bent het lingerie-equivalent van tomatenketchup – alles wordt lekkerder met jou.”
Én legt vervolgens ook nog een link naar een drilmeester:
“Ik heb ooit een beha gehad – blauwgroen, full cup, licht gevormd, prachtig, ontzettend duur – die zo gruwelijk strak zat dat ik drie dagen na aankoop in tranen de winkel belde. ‘Hoort hij zo’n pijn te doen?’ vroeg ik, terwijl ik mijn best deed om een snik in te slikken. ‘U moet hem gewoon indragen,’ zei de verkoopster streng, als een drilmeester die zijn nieuwe rekruten opdraagt om op hun legerkisten te piesen om het leer zacht te maken.”
Maar hoe komt het dat wij, vrouwen, nooit eens landen zijn gaan veroveren? Waar komt onze achterstand nou eigenlijk vandaan? Moran kruipt niet in de slachtofferrol, maar wijst een duidelijke boosdoener aan: de vrouwelijke blaas.
“Maar waarom hebben we [vrouwen] dan niks gedaan? Uitgaand van mijn eigen ervaring stoelt 100.000 jaar mannelijke overmacht op het simpele feit dat mannen nooit blaasontsteking krijgen. Waarom werd Amerika in 1492 niet ontdekt door een vrouw? Heel eenvoudig: welke vrouw zou in het preantibiotica tijdperk het risico hebben durven nemen dat ze zich halverwege de Atlantische Oceaan krimpend van de pijn, huilend en wel op de wc zou moeten terugtrekken, af en toe uit de patrijspoort gillend: ‘ is New York al in zicht? Doe mij een hotdog.’”
Het boek is voor het eerst verschenen in 2011, alweer bijna tien jaar geleden. Sommige voorbeelden van Moran zijn daarom wat gedateerd (zo ben ik heel benieuwd wat ze zou zeggen over Tinder). Toch heb ik genoten van dit boek. De luchtigheid ervan, de humor, maar ook de diepgang en de rake argumenten. Zoals je kunt zien heb ik zoveel quotes gemarkeerd (en ook in deze review genoemd), omdat ik bang ben dat ik het anders ga vergeten. En dat is goed! Dit was een heerlijk boek, dat ik zeker nog een keer wil herlezen. Een fijne instapper in het feminisme, maar ook een aanrader voor de boze en verdrietige feministen onder ons, omdat Morans blik op zaken luchtig en origineel is.
—
Eerder verschenen op Readalicous
