Uiterst gevoelig verhaal over vriendschap
Bobby is een van de hoofdpersonages, het verhaal begint met zijn jeugdherinneringen wanneer hij een jochie van vijf is en met zijn vader en broer een ritje maakt. Wanneer je het boek uit hebt en het eerste hoofdstukje herleest zie je hoe mooi de roman in elkaar zit, visionair, profetisch en beeldend. Je begrijpt dan ook waarom Bobby die boerderij als bestemming ziet, als in een droom vervliegt het plaatje weer om veel later weer terug te komen. Deze roman kun je niet lezen en meteen erna weer wegleggen, hij werkt door omdat hij zo prachtig in elkaar zit. Niet alleen door de afwisselende hoofdstukjes waarin elke keer een ander aan het woord is, maar ook de mooie beschrijvingen van het landschap, de rake observaties van de maatschappij in de VS, de nostalgie naar het muziekfestival in Woodstock en de popmuziek in het algemeen en de rol van ouders.
Jonathan leeft met zijn ouders Alice en Ned in Cleveland. Wanneer hij vijf is krijgt hij een pop, vader vraagt hem daar alleen binnenshuis mee te spelen. De toon is hiermee al gezet, de stoere, gespierde vader ziet zijn zoon niet graag met poppen,
Alice is lief en met haar bouwt hij een hechte band op. De relatie tussen vader en moeder is een van de verhaallijnen en heeft een tragisch verloop. Het is een van de met zorg opgebouwde vertellingen die het web van de relaties zo mooi maken, zeker wanneer de woestijn ook nog een rol gaat spelen.
Wanneer Jonathan besluit te gaan studeren in New York, ver weg van Cleveland, begint er voor hem een ander, nieuw leven. Hij ontmoet Clare – een alternatieve jonge vrouw met karakter – en begint met haar een bijzondere relatie. Ze houden van elkaar, maar dat is zuiver platonisch. De zaak wordt gecompliceerder wanneer ook Bobby naar NY komt en ontdekt dat zijn vriend een minnaar heeft. Erich en hij hebben een relatie en Bobby voelt zich buitengesloten. Hoewel er geen sprake is van fysieke aantrekkingskracht tussen Jonathan en Clare wil ze op een gegeven moment toch een kind. Het wordt een bijzonder huishouden met z’n drieën, je proeft een beetje de sfeer van de sixties met muziek van Jimmy Hendrix en The Doors. Clare maakt sieraden en bemoedert de jongens, ze knipt Bobby en maakt hem daarmee tot een andere man. Ook gaat ze met hem winkelen, ze zoeken in tweedehands kledingzaken een andere outfit voor hem.
“Als ze aan het winkelen was, had Clare de concentratie van een vrouwtjes-adelaar op jacht naar forel voor haar jongen. […] Ze was een bonte persoonlijkheid, met een echt jagersinstinct; je kon aan haar ogen zien dat de dingen die ze zocht, een zachte glans uitstraalden, onzichtbaar voor andere klanten. Ik liet haar uitzoeken, en na twee weken had ik een goedkope nieuwe garderobe van oude kleren.”
Met dit boek komen enkele thema’s aan de orde die voor iedereen gelden. Confrontaties met toevalligheden, soms noodlottig, zorgen voor de noodzaak tot reactie en de daarmee gepaard gaande teleurstelling. Plannen en verwachtingen krijgen een ander verloop of verdwijnen eenvoudig. Vroeg of laat leidt dit tot bezinning en dat gebeurt ook met de personages, terugkijkend op hun leven komt het besef dat ze eigenlijk een ander leven hadden willen leiden. Allemaal hebben ze kampen met – vaak externe – factoren waardoor hun leven een andere richting krijgt, soms is het ook een gevolg van eigen keuze die anders uitpakt dan gedacht. Maar het leven gaat door en de consequenties moeten gedragen worden. Het boek stemt niet meteen vrolijk, het is meer een roman die je doet nadenken en meeleven met de personages. De eerlijkheid die ze uitstralen door hun tekortkomingen te benoemen, hun te hoge verwachtingen te koesteren en de kracht die ze uiteindelijk weten aan te wenden om het echte leven tegemoet te gaan is werkelijk erg goed beschreven.
Uiteindelijk waardeer ik dit boek net zo hoog als De uren, omdat het een universeel thema is.
—
Eerder verschenen op Metdeneusindeboeken
