“Ik klom in de dakgoot van ons huis en speelde trompet”
De auteur en illustrator
[Recensie] Yvonne Jagtenberg illustreerde de afgelopen 15 jaar sinds haar afstuderen aan de kunstacademie in Arnhem. In die tijd werkte ze voor verschillende Nederlandse en buitenlandse uitgeverijen van kinderboeken. Momenteel werkt ze aan het liefst aan haar geschreven prentenboeken. Ze won verschillende prijzen waaronder het Charlotte Köhlerstipendium.
Verhaal
Wat moet je doen als je als trotse geit opeens overal sproeten krijgt en een stel knaloranje stijve vlechten? En iedereen je Pippi begint te noemen? Dan word je boos en roep je heel hard: ‘Ik ben Pippi niet!’. Maar beter nog: dan schrijf je een brief naar die Pippi om te vertellen dat je haar niet bent, maar wel een stoere meisjesgeit die kan schrijven. En daarna til je lekker je vader op en geef je je oma een dikke kus!
Jezelf zijn
De geit wordt in dit boek vergeleken met Pippi, onder andere omdat ze oranje vlechten heeft en sterk is. Ze vindt dit niet fijn, want ze is gewoon zichzelf. Ze gaat op ontdekkingsreis bij zichzelf en haar omgeving en merkt dat ze bijvoorbeeld de sproeten van haar vader heeft en de oranje vlechten van haar oma. Maar het belangrijkse is, dat ze zichzelf is! Hoe is dat bij jou? Lijk jij op iemand en wie ben je zelf?
Vormgeving
Een lichtgroene kaft waar de meisjesgeit met oranje vlechten stoer op staat! Een grappig boek, met hilarische tekeningen van het geitje dat geboren wordt en naarmate ze ouder wordt steeds meer sproeten krijgt. De illustraties zijn afwisselend vormgegeven, de ene keer paginagroot en de andere keer kleiner met daarbij de tekst van het verhaal.
Persoonlijk vind ik deze stijl van tekenen wat fors, wat hard, maar dat is een kwestie van smaak. Ook kreeg ik in het boek het idee dat de Pippi waarnaar gerefereerd wordt, nog daadwerkelijk in het verhaal zou komen, maar dit is niet het geval. Ik had dat wel een mooi geheel gevonden, ook nog een gesprek rondom het op elkaar lijken en toch allebei helemaal jezelf zijn!
Het verhaal van de geit wordt verder wel op een prettige manier verteld. Eerst voelt ze zich bijzonder en speciaal, maar wanneer ze vergeleken wordt met Pippi, wordt ze verdrietig en boos. Het is beschreven op het niveau van jonge kinderen, iedereen wil natuurlijk graag speciaal en zichzelf zijn! Dit komt goed tot zijn recht in dit boek, maar blijft wel wat oppervlakkig.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
