"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Ik date maar wat

Maandag, 29 augustus, 2011

Geschreven door: Suzanne Buis
Artikel door: Johan Bordewijk

Chicklit+

Debuterende schrijvers moeten zich in heel wat bochten wringen om aandacht van een uitgever te krijgen. Schrijfwedstrijden, literair agenten, eindeloos manuscripten insturen en afwijzingen ontvangen. Sinds kort is er een nieuw wapen in de strijd: TenPages. Via de website tenpages.com, waar een schrijver de eerste tien pagina’s van een manuscript plaatst, worden aandelen in het boek verkocht. Zijn er voldoende aandelen dan wordt het boek uitgegeven. Manuscripten die anders onder een dikke laag frustraties in een la zouden verdwijnen, vinden zo toch een weg naar het publiek. Gelukkig maar, want zoals Ik date maar wat van Suzanne Buis bewijst, kan dat best leuke boeken opleveren. Blijkbaar ziet het publiek soms beter dan de uitgevers welke boeken gelezen mogen worden.

Niet dat Ik date maar wat een literair werk van formaat is. Het is chicklit, maar wel een met diepte. Geheel in lijn met de clichés van het genre is de hoofdpersoon Suz een ambitieuze jongedame, die er maar niet in slaagt aan de man te komen. Dat komt ook omdat ze toch wel een beetje een suffe muts is; haar Mr. Right is een combinatie van Najib Amhali, Orlando Bloom en Russel Crowe. Tsja, dan wordt het lastig. De vriendinnen van Suz willen haar dat ze toch aan de man komt en confronteren haar vaak met deze kieskeurigheid.

‘[…] die me tijdens een verjaardag in de hoek drijft en vraagt: “Zeg, waarom heb jij geen leuke vent?” Dan kijk ik naar haar ingedutte man met zijn dikke pens en ontevreden hoofd die met een biertje op de bank hangt en vraag haar glimlachend: “Goh, dat wilde ik jou ook net vragen.”’

Sneu is dan wel weer dat Suz net niet assertief genoeg is om dit te zeggen, ze denkt het alleen maar. Toch zit het haar niet lekker. Ze neemt een sabbatical van een maand en reist naar Canada (mooie metafoor voor een eindeloze zoektocht) om daar na te denken over mannen, relaties en daten.

Pf

In een luchtige en vlotte stijl beschrijft Buis hoe Suz langs een reeks hostels, het ene nog smeriger en gevaarlijker dan het andere, het land doorkruist. Dat ze beslist wel een mannenmagneet is, blijkt uit de eindeloze reeks kerels die langstrekt. Maar niemand voldoet, te oud, te jong, te rijk, te groot geschapen, te dronken, te lief. Altijd zit er wel een vlekje op.

Als lezer raak je langzamerhand moedeloos: komt het nog goed met onze heldin? Dat hou ik maar even geheim, maar uiteindelijk blijkt er een oplossing te zijn die dichter bij huis ligt dan ze dacht. En dan krijgt het boek een dubbele laag en blijkt de woordspeling van de titel meer te betekenen dan op het eerste gezicht leek.

Het boek krijgt 4 sterren; op het eerste gezicht veel voor de dunne karakters en het magere plot. Maar dit boek pretendeert niet literair te zijn en gaat duidelijk verder dan een poezelige bijlage van de Esta. Ideaal als vakantieboek: strand, zon, cavaatje of espressootje erbij. Jammer dat de zomer voorbij is, maar wie weet gaat Buis ons volgend jaar weer verrassen.


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.