Iedereen is tegen Leo
[Recensie] De tekening van mensen, vooral de gezichten, de Belgische illustratrice Ingrid Godon herken je uit duizenden. Ze zijn vaak een beetje vreemd van vorm, niet geheel symmetrische en met heel weinig drukken ze vele emoties uit. Godon werkt de gelaatsuitdrukking niet verfijnd uit en toch is de zeggingskracht enorm. Haar personages lijken zo door je heen te kijken. Dat is ook weer het geval in Mijn opa is een boom.
De beer en ik is een verhaal over een jongetje dat het bos inloopt op een dag dat alles tegen zit. Iedereen keert zich van hem af en zelfs de bomen lijken boos. ‘Zou het weer aan mij liggen?’, vraagt Leo zich af. Hij fleurt enorm op als de enorme bruine beer die ineens voor hem staat, niet wegloopt.
“Leo glimlacht. ‘Dank je wel, Beer,’ zegt hij. ‘Tot ziens’. “
De beer loopt met hem terug naar de stad waar de mensen voor hem op de vlucht slaan en iedreen blij is dat Leo het er levend vanaf heeft gebracht. Ze vinden hem moedig en hij krijgt applaus. De omkering die wordt toegepast is slim en spannend. In plaats van dat Leo bang wegrent voor de beer is hij verbaasd dat het omgekeerde niet gebeurt. Leo snapt niks van de bewondering die hem uiteindelijk ten deel valt maar geeft er handig zijn eigen draai aan. De beer heeft het laatste woord in dit prentenboek. Hij is er zich niet van bewust dat hij de klappen voor de kleine Leo heeft opgevangen. Het verhaal wordt rond gemaakt door te beginnen en eindigen met een spiegelbeeld. Het is maar wat je wilt zien en wat je daar zelf bij bedenkt.
Onzekerheid en inbeelding worden wisselend mistroostig en optimistisch weergeven, op een subtiele manier. Knap om herkenbare maar moeilijk te verwoorden gevoelens op deze manier te verbeelden. De beer en ik is een literair en gelaagd prentenboek, hier en daar een tikje voorspelbaar, dat zich op verschillende niveaus laat bekijken en na herhaaldelijk lezen steeds nieuwe geheimen prijsgeeft.
—
Eerder verschenen op JaapLeest
