De k blijft als een kraai in zijn keel steken
[Recensie] De Canadese dichter Jordan Scott worstelt al zijn hele leven met een stotterprobleem en schreef er eerder een poëziebundel over. In Ik praat als een rivier is hij weer dat jongetje dat ’s ochtends wakker wordt met ‘die woordgeluiden die vastzitten in mijn mond’. Hij praat liever niet en probeert zich op school zoveel mogelijk schuil te houden.
Scott maakt in trefzekere beelden, vertaald door Edward van de Vendel, duidelijk wat het stotteren voor de jongen betekent. ‘De d van de denneboom krijgt wortels in mijn mond en wikkelt zich om mijn tong ‘ en de k blijft als een kraai achter in zijn keel steken. Zijn mond doet het niet en daardoor is school heel vaak een kwelling.
Zijn nuchtere vader (‘Het is gewoon een slechte praatdag’) haalt hem op van school om samen naar de rivier te rijden. Het is mooi hoe ze samen stil kunnen zijn en zijn vader hem troost door te zeggen dat hij praat zoals het water van de rivier beweegt. Een wervelende, borrelende en razende stroom. In een prachtige samensmeltende close-up van beeld en tekst wordt het een mantra voor de stotterende jongen: ‘Ik praat als een rivier’.
De illustraties zijn van de Canadees Sydney Smit die met Blommetjes al eerder zo’n schitterend ingetogen prentenboek illustreerde. Hier tapt hij uit een ander vaatje met bijzondere technieken en verrast met bijzondere en verstilde beelden. Afwisselend klein en dichtbij (als de jongen zich ongemakkelijk voelt) en grote natuurplaten (als hij de ruimte heeft). Het razen en woelen is voelbaar gemaakt.
Waarom zou niet-vloeiend praten de norm moeten praten, stelt Scott in een persoonlijk nawoord. Hij is zelf op een merkwaardige manier van zijn stotter gaan houden omdat het hem maakt tot wie hij is ‘Stotteren is afgrijselijk prachtig’. Dat zelfbewustzijn klinkt uiteindelijk ook door in dit krachtige en veelzeggende prentenboek.
—
Eerder verschenen op Jaapleest
