Rimpelingen, cirkels van invloed
[Recensie] Als je in de put zit, moet je In de diepte niet lezen. Maar lees het, zodra je je ertoe kan zetten! Het is een beklemmend boek, maar verplichte kost voor ongeneeslijk zieken (die er herkenning en troost uit halen) en iedereen die niet ziek is (om begrip voor deze patiënten op te brengen).
Je bent 33 en net een paar dagen moeder maar je leven lijkt voorbij, want er wordt een agressieve ziekte bij je geconstateerd. Dan wil je na de eerste schrik, de angst, het onbegrip, het verdriet en de woede de diepte in. Het vermoedelijk nog korte leven moet inhoud krijgen, urgentie. Mariken wil rimpelingen, cirkels van invloed nalaten, vooral aan haar pasgeboren dochter Isis. Geen tijd voor futiliteiten, ze wil alleen mensen om zich heen die met haar de diepte in willen gaan. Ze leest boeken die ertoe doen. Met Steve Jobs, overleden aan dezelfde ziekte die Mariken getroffen heeft, stelt ze vast dat alleen dat wat echt belangrijk is, blijft. Ze verzamelt foto’s, spullen en teksten, zodat haar dochter later een beeld kan vormen van wie ze was. En ondertussen lees je over haar verschrikkelijke strijd: de onderzoeken, de opnames, de chemo’s, goede en slechte uitslagen, de vernedering van ontslag, de machteloosheid van de partner en zelfs smerige details over diarree en overgeven worden de lezer niet bespaard. Maar ook dat is de aandoening, en het maakt juist voor de niet-ingewijde voelbaar hoe het moet zijn om zo’n ziekte te ondergaan. Het is op het randje van larmoyant soms, maar alleen inzicht in de rauwheid van deze kwelling geeft uitzicht op begrip van de omgeving, en uiteindelijk ook troost voor de zieke, die met dit boek een diepe rimpeling heeft nagelaten.
—
Eerder verschenen in Hematon Magazine
