Troost zoeken bij Jane Eyre
[Recensie] De Canadese illustratrice Isabelle Arsenault is in ons land nog niet zo bekend. De Nederlandse versie van Virginia Wolf, waarin één van de bekende zusjes wakker wordt ‘in een wolfse bui’, werd niet echt opgepikt. Dat geldt wel voor de prachtige potloodtekeningen in Majoor Rosalie (met tekst van Timothée de Fombelle) dat indruk maakte. Wellicht daarom is er nu een boek van Arsenault uit 2012 vertaald.
Jane, de vos en ik is een samenwerking met toneelschrijfster Fanny Britt die een verhaal vertelt over een meisje dat op school wordt gepest door meisjes die vroeger haar vriendin waren. Ze zoekt en vindt troost in Jane Eyre van Charlotte Brontë.
Voor een gepeste leerling is er niks zo erg als op schoolkamp gaan en dat is ook voor Hélène een hel. Ze komt terecht in de eenlingentent en ziet op een nacht een vosje lopen dat haar zo lief aankijkt dat ze bijna smelt. “Als een mens me zo aankeek, zou ik meteen mijn hart aan hem verliezen, zeker weten.” Hoe het gebeurt, gebeurt het, maar na de ontmoeting met de vos verandert de dynamiek in de eenlingengroep en raakt Hélène bevriend meet Géraldine aan wie ze Jane Eyre uit gaat lenen. Er komt weer kleur in haar leven.
Heel letterlijk, zoals in het hele boek als Hélène even is afgeleid, door Jane Eyre of de vos, er voorzichtig kleur in de tekeningen verschijnt. Arsenault verbeeldt op die manier ijzersterk de grauwheid en droefheid die bij pestgedrag hoort. De meedogenloosheid van de kinderen, de hulpeloosheid en uitzichtloosheid van het slachtoffer, het straalt van alle prenten af. En dan zijn er die kleine momenten van hoop en ontspanning waarin het liefdesleven van Jane Eyre een slimme rol speelt.
Het verhaal is aangrijpend maar de tekeningen, grotendeels in graphic novel stijl, zijn verbluffend. Met veel gevoel en inleving zet Arsenault het meisje neer, met wie je niet anders kan dan meevoelen. Een bijzondere stijl in potlood, die heel lichtjes aan Kitty Crowther doet denken, met veel licht en donker en schaduwen. Knap om in zwart wit zoveel nuance aan te brengen.
Jane, de vos en ik verdient een groot publiek maar vooral ook lezers die te maken hebben met pesten, aan welke kant van de lijn dan ook. Het is confronterend en troostend tegelijk.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Jaapleest
