Vluchten in de kelder
[Recensie] Niccolò Ammaniti is een Italiaans auteur. Tijdens zijn afstuderen is hij begonnen te schrijven, waarvan Kieuwen het resultaat is. Zijn eerste bestseller was Ik ben niet bang, al snel gevolgd door Zo God het wil. Jij en ik verscheen in 2010.
Lorenzo is een introverte en stille jongen. Het liefst speelt hij alleen. Alleen kan je jezelf zijn, hoef je geen concessies te doen en zijn er geen verwachtingen. Zijn moeder maakt zich echter grote zorgen over haar zoon die totaal geen interesse lijkt te hebben voor zijn leeftijdsgenootjes. Ze doet er dan ook alles aan om hem te ‘socializen’.
Lorenzo weet hoe hij zich hoort te gedragen als ‘normale’ jongen, dus wordt hij niet gepest. Uitgenodigd worden op feestjes en partijen wordt hij, tot zijn eigen tevredenheid, niet. Omdat hij ziet dat zijn moeder zich enorm zorgen maakt, zegt hij in een opwelling tegen haar dat hij is uitgenodigd voor een skivakantie. Al snel ziet Lorenzo in dat er geen weg terug is; hij zal iets moeten verzinnen. De dag van de skivakantie komt steeds dichter bij en dan is het zover; zijn moeder brengt hem weg naar de afgesproken plek.
“Een vrouw in een Fiat 500 keek recht voor zich uit. Op de stoep liet een oude man zich voortslepen door twee labradors. Een aalschover zat op het kale geraamte van een boom die bedekt was met plastic zakken en uit het grijze water stak. Als God was gekomen en me had gevraagd of ik die aalscholver wilde zijn, had ik ja geantwoord.”
Maar Lorenzo gaat niet op skivakantie. Voorzien van boeken, films, eten, drinken en een heleboel smoesjes verblijft hij het weekend in hun eigen kelder om zijn moeder in de waan te laten dat hij een ‘normale’ jongen is. Het loopt op rolletjes totdat zijn halfzus Olivia op bezoek komt. Ze schopt zijn hele plan in de war en hij wil haar zo snel mogelijk weer weg hebben. Totdat hij ziet dat ze hulp nodig heeft én ontdekt dat ze hem ook tot steun kan zijn.
Jij en ik is een verhaal over een lieve, introverte jongen die graag door de ogen van zijn ouders als ‘normaal’ gezien wil worden. Hij wil voldoen aan de verwachtingen die ze van hem hebben. Verwachtingen die ze ook ooit van zijn halfzusje Olivia hadden gehad, maar nu gemeden wordt in gesprekken waarbij hij aanwezig is.
Het beeld dat Lorenzo van Olivia had is niet terecht en in de kelder groeien de twee steeds dichter naar elkaar toe. In een toegankelijke, fijne en ogenschijnlijke korte en afstandelijke schrijfstijl weet Ammaniti zoals gebruikelijk je toch in je hart te raken. Een simpel verhaal waar een zwaar thema net onder het water ligt te dobberen. Af en toe vang je een glinstering op en ervaar je de kracht van Ammaniti. Met een brok in mijn keel sloeg ik de laatste bladzijde om. Wat een geweldig auteur!
—
Eerder verschenen op Boekenz
