Het verdriet van instellingskinderen
[Recensie] Dimitri Verhulst is een Belgische schrijver die ik vaak associeer met Herman Brusselmans. Van Brusselmans heb ik, voordat ik mijn liefde voor literatuur ontdekte, enkele boeken gelezen. Al gauw besloot ik dat het niet echt iets voor mij was. Verhulst is toch écht wat anders, hoewel de titel van deze nogal het tegendeel als verwachting schept.
Kaddisj voor een kut gaat over een instellingskind dat naar de begrafenis gaat van een medebewoonster die uit het leven gestapt is. Hij vertelt over de relatie tussen haar, Gianna, maar ook over het leven in de instelling. Het is soms wat plat, maar meestal indrukwekkend en zo nu en dan verdrietig. Het leest vlot en makkelijk, ook al zijn de onderwerpen dit niet altijd.
Het tweede deel van dit korte boekje is een bizar toneelstuk over een echtpaar dat hun twee kinderen vermoordt in een hotelkamer. Verhulst schreef deze al geruime tijd voordat Kaddisj voor een kut verscheen. In deze bundel komt deze goed tot zijn recht, want het sluit naadloos aan op de novelle: de ouders waren allebei instellingskinderen. Waar in dit toneelstuk getoond wordt dat deze volledig hun weg kwijt raken en elk gevoel van empathie verliezen, laat de novelle zien dat instellingskinderen ook nog redelijk op hun pootjes terecht kunnen komen.
Verhulst is een briljante schrijver. Ik heb een zwak voor de typisch Belgische zinnetjes en woordkeuzes en vind bovendien dat hij prachtig met de Nederlandse taal kan spelen. Beide verhalen zijn vreemd op hun eigen manier, maar dat neemt niet weg dat het absoluut pareltjes zijn.
—
Eerder verschenen op Suus Leest
