Eetbare bloemen en giftige kruiden
[Recensie] Kan ik dat eten? is een laagdrempelige gids voor wie tijdens het wandelen ook wel eens wat wildplukt. Of iets ziet dat mogelijk eetbaar is, maar misschien ook niet. Want net als paddenstoelen hebben ook planten en bessen giftige tweelingzussen. En een flink aantal bessen zijn pas eetbaar nadat je ze verhit hebt. Van de eenvoudige paardenbloem eet je het blad -voor de bloei- door de sla (pissenlit in het Frans). Wilde marjolein staat bij ons achter op de dijk in de berm en kun je gedroogd als keukenkruid of in de thee gebruiken. Wel even opletten waar je plukt.
In Kan ik dat eten? beschrijven Katrin en Frank Hecker een flink aantal inheemse planten en kruiden. Door middel van symbolen zie je of de plant geneeskrachtig is, giftige dubbelgangers heeft en wanneer je kunt plukken. Met foto’s en een beschrijving ontstaat een soort paspoort op basis waarvan je redelijk goed kunt determineren. Bij iedere beschrijving lees je ook de toepassing en krijg je een simpel recept. Zo kun je van brandnetel wilde spinazieballetjes maken en van madeliefjes in olie een lekkere slaolie.
Kan ik dat eten? is verdeeld in voorjaarskruiden, zomerkruiden, giftige bladeren en bloemen, wilde vruchten in nazomer en herfst en tot slot giftige vruchten. Maak zelf je eigen daslookkwark, sleedoornpunch, tijmazijn of kruidenzout. Maar let op: pluk nooit in beschermd gebied en alleen wat je nodig hebt. En niet in de buurt van een hondenuitlaatplek, maar dat spreekt voor zich.
Voor diegenen die interesse hebben in de eetbare natuur dicht bij huis is Kan ik dat eten? een goede eerste aanschaf.
—
Eerder verschenen op Kookboekennieuws.nl
