Frakking geweldig
[Recensie] Op een feelsschaal van je tosti ijzer schoonmaken (1) tot The Upside of Unrequited (10), hoe veel feels: 10
Ik huil heel makkelijk. Vraag dat maar aan iedereen die ooit een film met me gekeken heeft. Ik huil als iets zielig of pijnlijk is, maar ook als iets ontzettend mooi of liefdevol is. Ik huil om families die uit elkaar gescheurd worden of elkaar juist weer vinden, mensen die sterven of gaan sterven, geliefden die elkaar na lange tijd weer terugvinden, geliefden die door krachten van buitenaf uit elkaar gedreven worden. Vroeger huilde ik ook ontzettend vaak bij boeken. Maar de afgelopen +/-3 jaar is dit een stuk minder geworden. Een hele tijd vroeg ik me af hoezo ik ineens niet meer huilde bij boeken. Lag het aan de verhalen die ik las? Of lag het misschien aan mij? Kon ik niet meer huilen om boeken?
Ik heb in meer dan een jaar niet zo hard gehuild om een boek als om de Kids of Appetite.
Het was geen huilbui om een enkele gebeurtenis. Het was geen eens een huilbui om iets zieligs. In de laatste veertig pagina’s kwam alles samen. Maar dan ook echt alles. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek, en voor het eerst kon je het hele plaatje zien. En het klopte gewoon. Het was een huilbui omdat alles bij elkaar kwam, omdat alles klopte, omdat de ene zin nog mooier was dan de ander. Ik moest af en toe mijn boek even wegleggen omdat ik door mijn emoties niet verder kon lezen. Dan pakte ik het boek weer op, en maakte de zin erna me nog harder aan het huilen.
Dit boek heeft me doen inzien dat ik een beetje veranderd ben. Waar ik bij films en series nog bij alles moet huilen omdat je het echt kan zien, moet een boek me tegenwoordig wat meer overtuigen. Ik moet kunnen zien wat de personages zien, voelen wat ze voelen. En daar is David Arnold volledig in geslaagd.
Dit boek is prachtig. Ik kan er eigenlijk niet veel anders over zeggen. De personages voelen levensecht. Ik vind het heel raar om te bedenken dat er niet echt ergens een nep-scheldende Coco rondloopt, of een Mad met haar regenboogjas en gele muts. Ik voelde hun pijn, ik voelde hun vreugde, maar ik voelde vooral hen. Dat is een geweldige ervaring voor elke lezer.
Naast levensechte personages is David Arnold’s schrijfstijl geweldig. Het voelt sprookjesachtig en poëtisch aan, maar niet gemaakt. Hulde aan de vertaling!
En dan dus het plot.
Dit is een van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb, en ik ga heel verbaasd zijn als dit mijn top drie van 2017 niet gaat halen. David Arnold heeft mijn verwachtingen volledig waar gemaakt, en dat is zo’n ontzettend fijn gevoel. Dat rauwe, dat echte, maar ook vooral die samenkomst aan het einde, die laatste emotionele ontlading. Ik ga er verder geen woorden meer aan vuil maken.
Vic, Mad, Baz, Zuz en Coco, ik houd van jullie. Ik houd frakking veel van jullie, en van dit Superrenpaard van een boek.
Van de achterflap
“Bruno Victor Benucci III en Madeline Falco hebben een verhaal te vertellen. Het begint met de dood van Vics vader en eindigt met een moord. De politie van Hackensack wil heel graag horen wat er allemaal is gebeurd. Maar dit verhaal is niet zomaar verteld. Dit is een verhaal over: 1. Een urn met uitstrooi-instructies 2. De gedenkwaardige natuur van de Palisades in de winter 3. Een slapende onderzeeër 4. Twee liedjes over bloemen 5. Cool zijn op een ouderwetse manier 6. Zonsondergangen & ijsjes & boomgaarden & kerkhoven 7. Gelijktijdige totale tegenstrijdigheden 8. Ternauwernood ontsnappen uit een door oorlog verscheurd land 9. Een verhalenverzamelaar 10. Een verlaten kas als hoofdkwartier 11. Hoe je naar iemand luistert die niet praat 12. Verliefd worden op een schilderij 13. Verliefd worden op een liedje 14. Verliefd worden Vic mist zijn vader, die twee jaar geleden is overleden. Als de stomme nieuwe vriend van Vics moeder haar een aanzoek doet, raakt Vic in paniek en rent hij weg van huis. Zijn vaders urn en zijn eigen verdriet zijn de enige dingen die hij meeneemt de winterse nacht in. Op straat komt Vic Mad tegen, die hem meeneemt naar een slaapplaats. Daar ontmoet hij Coco, een elfjarige die vloekt als een bootwerker en rapt als een gangster, en Zuz, die helemaal niet praat. Baz, de onofficiële leider van deze groep stelt Vic maar twee vragen. Als Vic deze goed beantwoordt, zullen De Kids of Appetite hem helpen om de laatste wensen van zijn vader te vervullen.”
—
Eerder verschenen op www.allthefeels.nl
