Monstertje spelen
[Recensie] De zes broers van Motta zijn groot, sterk, harig wild, woest en dus monsterlijk. Klein monster Motta wil net zo monsterlijk eng zijn als zijn broers maar hij wordt vooral schattig gevonden. Niemand schrikt van hem of griezelt als hij gromt, stampt of brult. Dan vindt Motta in het bos een boomstronk waarmee hij zijn broers de stuipen op het lijf jaagt en daarna hoort hij er helemaal bij.
Op de tekeningen zien de broers er trouwens ook niet doodeng uit maar eerder wat aandoenlijk door hun tandjes die wat sullig uitsteken en hun koddige hoorntjes. Het zijn monsters die spelen dat ze monster zijn, zoals kinderen dat ook kunnen doen. Motta en zijn broers zijn door Yvonne Jagtenberg getekend als krasserige poppetjes, zoals je zelf een monster zou tekenen. De broers zijn gesierd met grote gele neuzen, Motta heeft een roze neusje. Er staat veel tekst in het boek, met veel woorden in kapitalen en vet, die moeten onderstrepen wat er angstaanjagend is. Wat mij betreft zijn dat onnodige fratsen en het is jammer dat hierdoor, en door de plek op de pagina’s, de teksten meer aandacht trekken dan de tekeningen.
Het lukt Jagtenberg telkens weer om nieuwe karakters te creëeren van wie je al snel gaat houden. Dat lukt bij deze monsters ten dele. De keuze om alle broers pas aan het slot voor te stellen is niet logisch. Ineens hebben de broers namen (Barry en Waary en de tweeling Siam en Mezie) en karaktertrekken en hobbies (‘hij houdt van stenen slepen en gooien en hij slijpt er zijn tanden mee’). Het maakt ze eigenzinniger maar het had het in het verhaal wat meer accent kunnen krijgen. Klein monster Motta is een verhaal over erbij willen horen en net zo serieus genomen willen worden als de rest. Jagtenberg produceert in rap tempo prentenboeken en krijgt steeds meer credits voor haar werk. behoort tot de hoogtepunten van vorig jaar. Klein monster Motta mist de subtiele toonzetting van de laatste en is daarmee niet meer dan een grappig prentenboek over monsters.
—
Eerder verschenen op JaapLeest
