Als een hond zo ziek
[Recensie] Er zijn talloze bloemlezingen met gedichten over afscheid en dood, maar zeldzamer zijn gedichten over ziekte. De dichter Menno Wigman is recent nog, kort voor zijn plotselinge dood, genomineerd voor de Ida Gerhardt Poëzieprijs 2018 vanwege zijn bundel Slordig met geluk, waarin hij worstelt met zijn lichaam dat hem in de steek lijkt te laten.
Minder toegankelijk dan die van Wigman zijn de gedichten van Mieke van Zonneveld, die in haar debuutbundel Leger indringende regels aan acute promyelocytenleukemie wijdt. Een zinneloos tuimelen in een zwart gat, terwijl de chemo feloranje in haar aderen brandt.
Als een hond zo ziek als ze onder de douche wordt gezet, terwijl leukocyten als een leger optrekken tegen het virus dat haar lichaam tart. Ook in de overige gedichten onderwerpt ze zich volgens de uitgever aan “een genadeloos zelfonderzoek”.
Zonder zaklamp een donker bos waarin je gemakkelijk verdwaalt, maar prachtig voor wie het allemaal herkent.
—
Desertie
Er is geen leger of hij deserteert. Hij tekent de contouren
van een onneembare stad en oordeelt: dat was dat.
Er is een route door het duin die hij verzuimt te fietsen,
bevangen door geklapte jaloezie. Hem wacht
een stille hartstocht op die langs de halmen wuift.
Een afgelegen meisje spreidt een kleed en rekt zich uit.
Ze weet zich opgelicht door een gerichte blik omlaag
en spelt absentheïsme met een h.
Geen opstand zo gelaten en geen aftocht zo bedeesd.
Ze is leger nu, maar leeft.
—
Voor het eerst verschenen in Hematon Magazine
