De perikelen rondom de Leidsche Rijntunnel
[Signalering] In 2012 vond de officiële opening plaats van de Leidsche Rijntunnel, een 1.650 m lange verkeerstunnel ter hoogte van Utrecht in de A2. De vertraging van twee jaar in de opening kwam direct voort uit de softwareproblemen in het veiligheidssysteem, concludeert onderzoeksjournalist Miro Lucassen in zijn uitstekend gedocumenteerde boek Leidsche Rijntunnel: Inrijden op eigen risico. Aan veiligheidssystemen geen gebrek: de tunnel telt ruim vijftig computergestuurde installaties, die vooral gericht zijn op het voorkomen van incidenten en tunnelbehoud. Maar op het gebied van toegang voor hulpdiensten schieten de systemen tekort, aldus Lucassen.
Een ander punt van kritiek is het ontbreken van een watermistsysteem, een soort sprinklerinstallatie welke bij beginnende branden in werking treedt. In plaats daarvan sluit de verkeerscentrale bij calamiteiten de tunnel meteen af, waardoor het verkeer op ruime afstand vóór de tunnel tot stilstand komt. Dat gebeurt inmiddels meer dan tweehonderd keer per maand. Ter vergelijking: bij de Coentunnel treedt deze tunneldosering hooguit twintig keer per maand in werking. “In Japan en Australië zijn in de drukste tunnels sprinklers verplicht, waarbij ‘druk’ in Japan staat voor 40.000 voertuigen per dag. In de Leidsche Rijntunnel rijden er dagelijks vijf keer zo veel.” Met andere woorden: de tunnelbouwers en –ontwerpers van de Utrechtse tunnel hadden er goed aan gedaan zich beter te oriënteren op de gang van zaken elders.
—
Eerder verschenen in TW
