Vormen van liefde
[Recensie] Sev denkt aan David, aan hoe het gaat als hij bij haar komt. Ze stelt zich ook voor hoe hij nu staat te koken in zijn huis, voor zijn dochters. Davids vrouw Terri is bij hen weggegaan. Krista en Ally zijn tieners en ze reageren heel anders op de scheiding van hun ouders. Krista is opstandig; Ally wil juist aardig doen. De perspectieven in Liefde, als dat het is wisselen geruisloos. Soms merk ik het pas na een paar regels. Ik vind dit mooi gedaan.
Vijf seizoenen lang, van herfst tot herfst, kijken we mee in het leven van Terri en David, hun dochters en hun minnaars. Ze ontdekken de liefde. Voor Krista is het voor het eerst dat ze voorzichtig contact zoekt met een jongen die ze leuk vindt. Voor Terri en David voelt het ook als voor het eerst, na hun huwelijk van 25 jaar. Waren ze gelukkig? David vindt van wel, maar Terri ervaart het anders:
“Zij probeerde het David uit te leggen. Hoe voor haar beweging hoe dan ook beter is dan stilstand. Hij wordt boos dat zij zegt dat hun leven stilstaat, hij vindt niet dat het stilstaat, hij zegt dat wat zij stilstand noemt traagheid is en dat traagheid een vorm van geluk is, of een fase in geluk – hoe zei hij dat nou toch – in elk geval de vorm is die hun leven heeft en dat zij die gezamenlijk gebouwde realiteit niet eenzijdig kan opheffen.”
De personen zijn levensecht, net als in Noodweer. Dat komt door alle dialogen en details. Bij de seks is het net niet te veel en het stoort me dat er regelmatig gevloekt wordt, maar van beschrijvingen van eten kan ik geen genoeg krijgen. David leeft zich uit in koken en bakken nu zijn vrouw niet meer thuis woont. De personen zijn echter niet sympathiek. Vaak hoop ik op een bepaalde afloop voor de hoofdpersonen van een boek, maar hier is dat niet zo. De bom is al ontploft. Terri gaat naar bed met Lucas, David is af en toe bij Sev. En de kinderen moeten het er maar mee doen. Misschien hoop ik nog het meeste dat Ally hier goed uitkomt. Met haar twaalf jaar weet ze heel goed wat er gebeurt, zonder dat ze er invloed op uit kan oefenen.
“Vroeger dacht Ally soms dat iedereen een rol speelde, dat iedereen haar voor de gek hield, dat mevrouw Brakema eigenlijk een heks was vermomd als een lieve buurvrouw, dat soort dingen. Deze ontmaskering van haar moeder als moeder, onthuld als niet-moeder, als speler die de rol beu is, lijkt verdacht veel op haar kinderangst.”
Marijke Schermer weet de sfeer op diverse momenten treffend te beschrijven. Hoe het afloopt, dat weten we al, want het keert terug bij het begin. Iedereen zal wel dingen herkennen in de verhalen van deze mensen en dat maakt het interessant.
—
Eerder verschenen op Lalage
