"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Lucie

Dinsdag, 17 mei, 2022

Geschreven door: Stans Lutz
Artikel door: Klaske Bakker

Een prettig lezend, voortkabbelend verhaal

[Recensie] Lucie is het verhaal over een gewoon meisje dat op weg naar de volwassenheid mooie, verdrietige en soms heftige dingen meemaakt. Dit boeklaat maar weer eens zien dat schrijven over het leven van alledag voldoende interessant kan zijn.

Na een kinderboek en een non-fictie boek gepubliceerd te hebben, is Lucie het literaire debuut van Stans Lutz. Ze vertelt over Lucie aan de hand van losstaande gebeurtenissen, die gaandeweg het boek steeds meer een geheel gaan vormen.

Aan de ene kant gaat het over de persoonlijke ontwikkeling van Lucie. Over de avonturen die ze beleeft met haar beste vriendin, het geruzie met haar zussen en de belevenissen op school. En natuurlijk, zoals je bij deze leeftijd mag verwachten, over haar eerste ervaringen met de liefde, seks en alles wat daar bij komt kijken.

Bij sommige gebeurtenissen weet Lutz de techniek van het ‘tonen’ goed toe te passen en daardoor zijn sommige scenes ronduit hilarisch of droevig. Je ervaart wat Lucie meemaakt en voelt wat het met haar doet.

Boekenkrant

Aan de andere kant gaat het over de verhouding van Lucie tot haar ouders en dan met name tot haar moeder. De ouders maken vaak ruzie en dat verziekt de sfeer in het gezin. Haar moeder stort zich op het geloof en gaat vaak naar de kerk. Daarnaast is ze veel aan het werk als muziekdocent. Haar vader komt steeds vaker een of meerdere nachten niet thuis.

Op de een of andere manier heeft Lucie een hekel aan haar moeder en adoreert ze haar vader. Omdat Lutz hierbij vaker de verteltoon toepast, kun je je als lezer niet altijd goed verplaatsen in Lucies gevoelens van afkeer jegens haar moeder.

“Zolang ze het zich herinnert, schaamt Lucie zich voor haar moeder. Voor haar uitbundige gedrag, haar overdreven gelovigheid, haar te zware lichaam, haar snoepzucht, haar altijd en overal te laat komen, haar spilzucht, haar wens om bij iedereen in de smaak te vallen.”

Dat Lucie zo negatief over haar moeder denkt, past niet bij het beeld dat de lezer vervolgens van moeder te zien krijgt: een vrouw die erg ongelukkig is in haar huwelijk, steun zoekt in haar geloof en het beste wil voor haar gezin. Dat Lucie, die zeer intelligent is en zelf al op jonge leeftijd ervaringen heeft met de liefde, dit helemaal niet begrijpt en niet ziet, is op zijn minst een beetje ongeloofwaardig en zorgt tijdens het lezen zo nu en dan voor een onbehaaglijk gevoel.

Pas aan het eind van het boek, als Lucie achttien is, komt ze er bij toeval achter wat er al jarenlang tussen haar vader en moeder speelt. Iets wat je als lezer al lang beseft, maar door de ontdekking van Lucie toch als een ontknoping voelt. Dan voor het eerst beziet Lucie haar moeder op een andere manier. Het verhaal eindigt met de hoop dat de liefde zich toch ergens verborgen moet houden.

Zoals gezegd is de mate waarin je kunt meevoelen met Lucie de ene keer beter gelukt dan de andere keer. Maar al met al is Lucie een prettig lezend, voortkabbelend verhaal over de ups en downs die voorbij komen tijdens het opgroeien en die met name voor vrouwen, zowel jong als oud, herkenbaar zullen zijn.

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles