Autobiografie van de eerste zwarte presidentsvrouw in de VS
[Recensie] Becoming is de autobiografie van de eerste zwarte presidentsvrouw van de Verenigde Staten van Amerika. Michelle Obama woonde acht jaar in het Witte Huis. Het was verre van vanzelfsprekend dat ze daar belandde. Ze groeide op in het zuiden van Chicago. Dat zegt mij weinig, maar Michelle legt uit hoe snel de buurt veranderde: toen ze kleuter was, zat ze met kinderen van diverse achtergronden in de klas, maar tien jaar later had ze geen witte klasgenoten meer. Op straat en in de bus leerde ze al vroeg om alert te zijn. Thuis bleef het fijn, met talloze familieleden om zich heen. Michelle vertelt het met veel details en in het begin ga ik tergend langzaam door de bladzijden. Soms ken ik bepaalde Amerikaanse termen niet, zoals namen van winkels of woorden die met het schoolsysteem te maken hebben. Maar het is en blijft steeds boeiend.
Michelle is slim en ambitieus. Ze wordt toegelaten op Princeton, ook al heeft een lerares op school gezegd dat ze ‘no Princeton material’ is. Op de campus is ze voor het eerst in de minderheid als meisje van kleur. Er is gelukkig een speciale organisatie voor niet-witte studenten. Als je in de minderheid bent en ook nog wordt gediscrimineerd, dan trek je naar elkaar toe. Discriminatie van vrouwen en niet-witten en de daarmee samenhangende kansongelijkheid vormen de rode draad in het boek. Als Michelle na haar juridische opleiding bij een advocatenkantoor gaat werken, is ze één van de weinigen met een bruine huidskleur. Wanneer Barack Obama haar collega wordt, komt hij vaak een praatje maken met Michelle.
Hoe de liefde tussen Barack en Michelle opbloeit is zo leuk om te lezen. Hun karakters verschillen: Barack is slordig en rookt sigaretten en Michelle is netjes; hij interesseert zich voor politiek en Michelle heeft er niks mee. Maar allebei zijn ze ambitieus. Door Barack begint ook Michelle te beseffen dat ze iets zinvols wil doen in haar leven en niet alleen maar geld verdienen.
Ze maakt de overstap naar de overheid, terwijl Barack de politiek in gaat. Ze krijgen twee dochters en het is voor Michelle zwaar, want de zorg komt grotendeels op haar neer. Ik vind het mooi hoe ze zich zo kwetsbaar durft op te stellen en schrijft over de combinatie van moederschap en werk, maar ook over haar miskramen en over moeilijke periodes in hun huwelijk. Ze zal vast goed hebben nagedacht over wat ze wel en niet kwijt wil. Het is net genoeg om mensen die hetzelfde meemaken te laten weten dat ze niet de enige zijn.
Ook al weet iedereen dat Barack Obama in 2008 president van de VS werd, toch weet Michelle een spannend verhaal te maken van de verkiezingen. Als presidentsvrouw heeft ze geen eigen baan meer, maar ze stort zich vol verve op haar rol en houdt lezingen in het hele land. Ze zet zich onder andere in voor gezonde maaltijden voor kinderen, wat goed aansluit bij de Obama-care.
Na acht jaar is het tijd om plaats te maken. Voor Donald Trump heeft ze geen goed woord over. Michelle is geschokt over zijn felle uitspraken en ze noemt hem een ‘bully’ (pestkop). Wat ze vooral jammer vindt is dat veel mensen niet hebben gestemd. Ze eindigt toch dankbaar voor de kansen die ze heeft gehad. Ze heeft vast ongelooflijk veel mensen geïnspireerd met haar lezingen en met dit boek. Wat een mooie mensen zijn de Obama’s!
—
Eerder verschenen op Lalagè leest
