Wit op wit
[Recensie] Verhuizen is voor volwassenen enorm ingrijpend maar onderschat ook de impact voor kinderen niet. Weg uit hun veilige omgeving, hun eigen kamer en vooral zonder de vertrouwde speelkameraadjes. Caro hoort in het het nieuwe huis met de witte muren een vriendelijke bromstem die haar vraagt om verstoppertje te spelen. Een sneeuwwitte leeuw zegt dat hij “van hier en daar komt”. In het witte huis valt hij weg tegen de muren, wat goed uitkomt bij verstoppertje.
Deze ‘Leeuwwitje’ moedigt Caro aan om met de kinderen buiten te gaan spelen. Ze durft niet zo goed, ze kent immers niemand. Toch gaat ze de uitdaging aan en lukt het om nieuwe vrienden te maken. Moeder besluit devan muren van het huis te schilderen en daarmee raakt Caro’s nieuwe witte vriend uit het zicht. Of toch niet helemaal?
Mijn grote vriend Leeuwwitje is een verhaal van Jim Helmore, vertaald door Imme Dros, over wennen aan een nieuwe situatie. Daarbij kan een imaginaire vriend van grote waarde zijn. Als Leeuwwitje niet meer echt nodig is in het leven van Caro blijft hij toch op de achtergrond aanwezig en op afroep beschikbaar. Een veilige gedachte.
Een fijn verhaal waarbij de taal niet heel bijzonder us, in tegenstelling tot de prenten. Ga er maar aan staan: een witte leeuw tegen een witte achtergrond. Richard Jones laat op de titelpagina al heel subtiel zien dat hij daar geen problemen mee heeft. Hij speelt met kleur en schaduw en met de dunne lijn tussen fantasie en werkelijkheid waarbij het er niet toe doet of de leeuw echt aanwezig is. Het idee van de leeuw is dat wel.
Een prima prentenboek met een geweldige titel die trouwens niets met het sprookje te maken heeft. Groot Brittannië kent een lichting interessante nieuwe illustratoren (o.a. Benji Davies) waarvan Richard Jones een naam is om te onthouden.
—
Eerder verschenen op Jaapleest
