Honden en gevangenen
[Signalering] Toen onze laatste cavia ziek werd had onze hond Fien dat al een maand eerder door. Ze wilde ‘s nachts niet meer beneden slapen, maar jankte ons elke nacht wakker. Wij snapten er niets van en lieten het beest maar boven slapen. Nachtrust is ook wat waard. Op het moment dat de cavia, waarschijnlijk door kanker getroffen, stervende was, was het weer de hond die ons er op attendeerde. Bij de stervende cavia was ze toen niet weg te slaan. Ze wilde het beestje troosten. Sinds de dood van de cavia slaapt de hond weer gewoon beneden. Een erg goed geheugen hebben honden dan ook weer niet.
In het boek Een kleine geschiedenis van de mensheid beschrijft de Israëlische historicus Yuval Noah Harari hoe de hond al meer dan 50.000 geleden samenleeft met de mens. Door dit verbond uit de oertijd zijn honden naast een aantal parasieten, bacteriën en nog wat ander onzichtbare wezens in het menselijke lijf, misschien wel uitgegroeid tot de belangrijkste diersoort voor de mens. Niet voor het voedsel, daar gebruiken (of misbruiken) we kippen, varkens, koeien, et cetera, voor, maar als levenspartner.
Steeds meer (nieuwe) experimenten laten zien dat honden het verschil kunnen maken. Ze zijn in te zetten als blinde geleidehond, het is bekend dat als er honden zijn in een verzorgingshuis, iedereen daar opbloeit en ze werken als politiehonden, om drugs op te sporen en kanker zoals ik al beschreef. De Stichting Dutch Cell Dogs laat asielhonden samenwerken met gedetineerden en helpt zo gedetineerden sneller te resocialiseren. Hoe het werkt? Asielhonden, waar meestal wel wat mee is (agressief, mishandeld, ondervoed, angstig), worden door een groep van vaste gedetineerden een paar keer in de week getraind en opnieuw opgevoed tot ze geschikt zijn om weer in een gezin te worden geplaatst. De gedetineerde traint ‘zijn’ hond en hierdoor wordt hij ook weer wat normaler. Hond helpt mens en vice versa. Prachtig initiatief, al meerdere malen beloond met diverse prijzen (Zie hier voor meer info).
Er moest natuurlijk een boek komen over zo’n prachtig initiatief. En dat werd een ook prachtig boek, althans als gaat om de uitvoering en de illustraties. Kosten nog moeite zijn gespaard om van Mijn held iets moois van te maken. Frisse tekeningen van Marjolein Vink, harde kaft, mooi papiertje. Goed gedaan. Alleen de inhoud, de tekst, is om te huilen. Journalist Ineke van Lier, bekend van interviews en reportages voor Margriet, Home&Garden, en Flair bedacht dat ze wel kon dichten en heeft het ontstaan van Dutch Cell Dogs in dichtvorm willen beschrijven.
Natuurlijk kunnen we allemaal dichten en dat doen we ook een paar keer per jaar, namelijk rond 5 december en dat is precies het niveau van Mijn held: “Voor zo’n eigenwijze keffer, die alsmaar flauwekult, en hijgt en springt en doordraait, heb ik geen geduld”.
De tekst is ongeschikt om voor te lezen voor de allerkleinsten – veel te veel moeilijke woorden -, voor de oudere basisschoolkinderen is het te saai om zelf te lezen en voor ons te kinderachtig. Kortom; gemiste kans. Had gewoon het verhaal vertelt, journalistiek, met interviews met (ex)gedetineerden, met de nieuws baasjes van de honden uit het project en met de oprichters van de stichting Marloes de Bats en Betty Buijtels, mooie tekeningen erbij, mooie harde kaft en een mooi papiertje, dan was het echt een prachtig boek geworden.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
