Het komt nooit meer goed – of toch?
[Recensie] Hoe ga je om met een schuldcomplex? Met de nare waarheid dat je beste vriendin Georgina in een ongeluk omgekomen is – door jou? Niet erg goed, merkt Cara, die negen maanden later nog niet over het ongeluk heen is. Haar moeder ziet dat ook en hakt de knoop door: ze stuurt Cara naar een kostschool in de Zwitserse Alpen om haar verdriet te verwerken.
En dus zet de taxichauffeur Cara op een ijskoude dag in een sneeuwstorm af bij haar nieuwe school.
“’Je bent er,’ zegt hij met een armgebaar naar het enorme gebouw.
Het heeft meer weg van een Russisch paleis dan van een school: het heeft een hemelsblauwe, gladde gevel en is minstens zes verdiepingen hoog, met drie gouden koepels op het dak. Rond alle symmetrische, ouderwetse ramen zit afbladderende goudverf en op de begane grond steken er mintgroen-met-wit-gestreepte zonneschermen uit.”
De school is voor Cara een eenzame plek. Ondanks de lange blonde jongen Fred en het meisje met het rode haar Ren, die haar helpen om haar bagage naar haar kamer te brengen. Ook maken ze Cara wegwijs in de geschreven maar voornamelijk in de ongeschreven schoolregels. Dan is er nog Hector, een lange jongen met een olijfkleurige huid, hoge jukbeenderen en zwoele groene ogen. Ze denkt eerst dat ze hem ergens van kent, maar dat kan niet, niet hier in Zwitserland.
Ondanks de behulpzaamheid van Fred, Ren en steeds meer ook Hector, geeft Cara zich niet bloot. Het enige dat ze van haar te weten komen is dat ze uit Californië komt en door haar moeder bij wijze van therapie hierheen is gestuurd. Zo doet haar best, maar het lukt Cara niet om haar schoolvrienden te vertrouwen. Zelfs Hector niet, ook niet als die flink blijft aandringen. Wel krijgt ze wat warmere gevoelens voor hem, die ze meteen weer wegdrukt. Ze gunt zichzelf geen plezier.
Haar nieuwe vrienden geven het natuurlijk niet op. Ondanks haar stugge houding dringen ze met hun goede bedoelingen langzaam tot haar door. De gebeurtenissen uit het verleden komen onstuitbaar naar boven, steeds meer. Zou er een ramp gebeuren als ze alles zou vertellen aan haar vrienden en aan Hector?
Dat merk je vanzelf als je dit verhaal tot het einde toe volgt. Moeilijk is dat niet, want het boek is meeslepend geschreven. De schrijfster geeft steeds net genoeg informatie om nieuwsgierig te blijven (wat is er nu echt gebeurd met Georgina!?). Ook de langzaam groeiende liefde tussen Cara en Hector is spannend genoeg om steeds weer op de volgende bladzijde te kijken of ze elkaar al kussen.
Met een fijne 318 bladzijden is dit boek zo een lekkere dikke pil om – pakweg – een zomervakantie door te komen. Romantiek gecombineerd met schuldgevoel, kan het lekkerder?
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
